μαθήματα επιβίωσης

αμα τη εμφανίσει της, να μην αφανίζεσαι
και ο ταλανισμός σου να ναι εφήμερος,
η αίσθηση απώλειας να γίνεται κτήμα
και ν αφήνεις ανέπαφα πλέον τα λησμονοβοτάνια

Και κάποια στιγμή

Σταματάς

Να χτυπάς άδεια πουκάμισα και πόρτες ξύλινες με τη συνέπεια του βουτηχτή από βατήρα μπαλκονιού στην άσφαλτο, επαναλαμβανόμενα και να μην υπάρχει ούτε ένας ποντικός πίσω απ το τάσι του δρόμου να δεί και να απαντήσει στο έγκλημα

Να πετιέσαι στην κρεατομηχανή της θύμησης και να βγάζεις λουρίδες αναμνήσεις σαν σκισμένες φωτογραφίες, να σκοντάφτεις στους όρκους που γιναν σπασμένα κοκκαλά σου και να τυλίγεσαι σε λαδόκολλες α4

Να τρέχεις και κάπου ακουμπάς, έφυγες μακρυά , μα όσο και αν έτρεξες δεν ξερίζωσες ότι μαζί σου τόσο καιρό κουβαλούσες

Να κλείνεις τα μάτια, κάποτε κλειστά για να μην πάρει ο πόνος σχήμα και τώρα για να μην ξεντυθεί της φαντασίας σου το προσωπείο

Να τριγυρίζεις στις θέσεις του δικαστή του εισαγγελέα, του ενόχου και του θύματος. Άνοιξε την πόρτα και φύγε

Να τα βάζεις με αόρατους εχθρούς, κείνοι δεν απαντούν και ατό είανια πό τα σκληρότερα χτυπήματα

Κι αν στη ζωή σου πολύ αποσιώπησες, μην ξανακρατήσεις στο χέρι σου τελείες τρείς, παρά μονάχα μία και τούτη να πατάς,
ξεκάθαρα,
στέρια,
αντρίκια.

Διελκυστίνδα είναι

να σβήνεις το τηλέφωνό της που μόλις επανακαταχώρησες και παρόλ αυτά

να ακροβατεί το δάχτυλό σου πάνω από το νούμερο ή το κουδούνι της

να διαβάζεις τις μουσικές κάρτες πάνω από την μετέπειτα σιωπή

να παραγγέλνεις μόνος σου ποτά για δυό

να διστάζεις να χρησιμοποιήσεις το ίδιο όνομα για άλλο πρόσωπο

να πέφτεις μόνος στο κρεβάτι και ο όνειρος να συνεχά διπλός

να διορθώνεις το μέλλον σου σαν τον σεναριογράφο ελλείψει πρωταγωνιστή

να γεμίζεις από χαρά και ευτυχία και να μην έχεις την που διάλεξες να τα μοιραστείς

να δέχεσαι τόση έλξη όση ώση

να βλέπεις στο τέλος ελπίδα και όχι στην ελπίδα τέλος

να ακροβολίζεσαι για μια εικόνα της ενώ χαμογελά και για ένα πέρασμά της

να μην προφταίνεις στην αποκαθήλωση να προσθέτεις σκαλοπάτια

να φαντάζεσαι παραληρηματικές λέξεις σε λευκές κόλλες χαρτί

να στριμώχνεσαι σε ένα άπλετο αύριο με ένα δίχως διαρκές, διαρκώς