tag:blogger.com,1999:blog-8525399824091617001.post8381195440566420245..comments2023-09-18T10:28:21.373+03:00Comments on kostas_patra: στα σύνοραkostas_patrahttp://www.blogger.com/profile/09867146103192465024noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-8525399824091617001.post-55536499099116247612007-11-12T17:00:00.000+02:002007-11-12T17:00:00.000+02:00Πόσο επίκαιρο το κείμενό σου, με τους 275 λαθρομετ...Πόσο επίκαιρο το κείμενό σου, με τους 275 λαθρομετανάστες του τούρκικου φορτηγου έξω από το Κατάκολο!<BR/>Ακουγα χτες την είδηση στο ραδιόφωνο, με τα αφυδατωμένα παιδιά που μεταφέρανε στο νοσοκομείο του Πυργου, τα πάσχοντα από υποθερμία, τις μάνες.... κάθε ψυχή που πίστεψε στο όνειρο, γιατί πώς να ζήσεις χωρίς αυτό;<BR/>Όλο το κείμενο πολύ ανθρώπινο, πολλά σημεία που θα μπορούσα να σταθώ, να θαυμάσω...μα ξέρω πως δε γράφεις για τα παινέματα...δε γράφεις κάτι τέτοιο για τα παινέματα...<BR/>Παίρνω δυο κουβέντες σου που πολλές φορές με απασχόλησαν:<BR/>"Ξέρεις τις αντοχές της σάρκας και του μυαλού εκεί στα σύνορα του ανθρώπου με τον άνθρωπο;"<BR/>Τεράστιες οι αντοχές μας,Κώστα...τεράστιες όταν η επιβίωση τις απαιτεί...αλλά καλύτερα για τον καθένα μας ποτέ να μη βρεθούμε σ' αυτή τη θέση, να διεκδικήσουμε λίγο νερό για τη δίψα μας, λίγο ψωμί για την πεινα μας λίγο αέρα ελεύθερο να γεμίσει τα πνευμόνια μας.<BR/>Όλοι εμείς του πλούσιου δυτικού κόσμου θεωρούμε τόσο δεδομένα κάποια πράγματα....!<BR/>Θα μπορούσα να σου γράφω ώρα πολλή, γιατί μεγάλο θέμα έθιξες, αλλά ας μη σε κουράσω άλλο<BR/>Καλό σου απόγευμα και σ' ευχαριστούμε γι' αυτό το υπέροχο κείμενο ανθρωπιάς!melianhttps://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8525399824091617001.post-19868773801394919672007-11-09T15:35:00.000+02:002007-11-09T15:35:00.000+02:00Ειναι θαρρείς άλλος κόσμος, ξεχασμένος και γερασμέ...Ειναι θαρρείς άλλος κόσμος, ξεχασμένος και γερασμένος στα σύνορα, τους έζησα καιρό,<BR/>μίλησα και η απόκριση ήταν η ίδια πάντα, <BR/>"δε βαριέσαι, καλά είμαστε εδώ"<BR/>σαν να τα 'χουν βρεί με τη μοναξιά και συμφιλιώθηκαν με την ιδέα της "άγονης γραμμής", χωρίς μένος όμως, με καλοσύνη,<BR/>και αυτοί δεν ξεχνούν, <BR/>κι ούτε ξεγελιούνται,<BR/>και η δική τους ευτυχία΄σαν να 'ναι πιο αληθινή,<BR/>και το δικό τους δάκρυ συχνά χαμόγελο κρύβει, πιο φωτεινό και πιο όμορφο.<BR/>Θα ξαναπάω σε κάποια φάση εκεί, στο ποτάμι, το 'χω υποσχεθείAnonymousnoreply@blogger.com