δεν θα ξαναβγάλεις άκρη μαζί μου

Ο αέρας δε λέει να φυσήξει.
Τα σύννεφα είναι κεντρωμένα στη βουνοκορφή με τα μπαμπάκια.
Ο ήλιος καίει όπου τηράει, μα στο απόσκιο κάνει ψύχρα.
Ένα πουλί ξεμάκρυνε από τα άλλα και μαγαρίστηκε στον κουρνιαχτό, στην άκρη του δρόμου, στη λεπτή σκόνη βουτήχτηκε, στριφογύρισε το μαξιλαρένιο σώμα του μέχρι να βολευτεί και έμεινε εκεί.
Το δα από μακτυά , μα δεν φοβήθηκε, φαντάσου κατάντια, ούτε ένα πουλι να μην σου δίνει σημασία, είχε το ήλιασμα περισσότερη σημασία από το φόβο του.
Ένας γέρος πιο κάτω, με κάπα και μαγκούρα, στις πρασινάδες καθισμένος με πλάτη τις φρεσκοπατημένο χώμα από το μάζωμα της ελιάς στεκόταν με το πρόσωπο αντίκρυ στον ήλιο σαν ηλιοτρόπιος και αυτός, δεν ήταν παραδοσιακός, ούτε βρίσκω γούστο στην παράδοση, μόνο στην παραξενιά και ήταν παράξενος, χωρίς πρόβατα, χωρίς μουσική, με το πρόσωπο στον ήλιο. Μου είπαν πως ήταν τυφλός, ποιος ξέρει τον ήλιο κοιτώντας ή από γεννησιμιού, πάντως φαινόταν πιο ευτυχισμένος από μένα που έτρεχα κάτι να προλάβω.