18.5.09

Ούτε μούτρα,
μόνο μια απλωμένη λύπη που δεν έλεγε να στεγνώσει
για να τακτοποιηθεί με τα άλλα χειμωνιάτικα

5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος18 Μαΐου 2009 στις 2:53 μ.μ.

    όπως οι σιωπές ανταλλάσσονται, σιωπηλά ανταλλάσσεται κι ο χαμός στους κόσμους των

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. kostas_patra18 Μαΐου 2009 στις 3:00 μ.μ.

    παρ' όλες τις εκπαιδευμένες ισορροπίες μου πάντα θα σκόνταφτα στα γραμμένα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. sadcharlotte19 Μαΐου 2009 στις 11:16 π.μ.

    να σου πω για το πιανο που ποναει ή για την απλωμενη λύπη; τιποτα δεν θα σου πω. τιποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. candyblue19 Μαΐου 2009 στις 6:12 μ.μ.

    Εγώ κατεβασα τα καλοκαιρινά και προσπαθω να θυμηθώ τα περσυνα μου ίχνη πάνω τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. kostas_patra20 Μαΐου 2009 στις 3:11 μ.μ.

    και να ξερες ποσο θα θελα να μου μιλούσες γι αυτό το τίποτά σου



    Σε ένα ντουλάπι τακτοποιημένες θλίψεις, λύπες και ανεπάρκειες, όρκοι που μετατράπηκαν σε ευκτικές του αδυνάτου, διπλωμένα όνειρα που δεν εκπυρσοκρότησαν ποτέ και κάρτες μουσικές με αφιερώσεις, που ακόμα μέσα τους μια μπαταριά αγόγγυστα αναμένει μια έκρηξη αδρεναλίνης στο άνοιγμά τους

    Στην παπουτσοθήκη ανταλλάσσονται ιστορίες αναμετάξυ των εποχικών σου παπουτσιών για μέρη που ψαλίδισαν τα πόδια σου, για τις αναμονές υπό παραθυρίων και για τις γρήγορες εκτινάξεις κουβάρι με ρούχα και εσώρουχα στις προσταγές του πόθου

    Στα συρτάρια οι κάλτσες σφιχταγκαλιάζονται σαν χρωματιστές πλαστελίνες σε μπάλες, λοιδορώντας όσες έμειναν παράταιρες, αταίριαστες, για πάντα δίχως ταίρι

    Στις ταράτσες απλωμένες λύπες δεν ανεμίζουν στο κατόπι του αέρα και συ ξέρεις πως κάθε λύπη είναι μια σαρκοφάγος που κάποτε φορούσες

    Κάποιες διαδρομές τις περπάτησες και κάποιες άλλες τις ταξίδεψες εντός
    Μένουν πολλές εκτός, μα πλέον φοβάσαι τα αγκάθια

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)