22.7.09

η ενήλικη εκδοχή του φταίς

κι αν κάτι ξέμαθα
ήταν να ζητάω συγγνώμη

5 σχόλια:

  1. Talisker31 Ιουλίου 2009 στις 11:54 π.μ.

    Κωσταντινε :)
    σου αφηνω μια καλημερα !
    Η συγγνωμη ειναι μεγαλη λεξη
    βαρια
    και συχνα οταν ειπωθει
    σε κανει αναλαφρο..

    Το θεμα ειναι πια
    πως καποιοι ξεμαθαν να τη λενε
    ισως απο αντιδραση
    γιατι πολλοι ειναι αυτοι

    που δεν εμαθαν ποτε να τη δεχονται.
    Γιατι απλα δεν εχουν αποδεχτει τον εαυτο τους

    Κατα εμε
    η συγγνωμη
    ανακουφιζει και τους δυο πολους..

    και ειναι επιπονος διαδικασια .
    να τη δωσεις
    ή να τη ζητησεις!

    ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΕΙΣ!!

    ΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. kostas_patra3 Αυγούστου 2009 στις 3:27 μ.μ.

    κι όταν δεν θα μιλάμε, καθισμένοι αντάμα, με βλέμματα να ατενίζουν ασύμπτωτα, θα γλέπει ο καθείς τον δικό του ταξιδεμό μέσα στους συνειρμούς και τις έννοιες, γιατί καθείς κάνει κουπί στο μονόξυλό του κι ας ενλιμανίζονται ομάδι






    ξεμαθαίνοντας ωριμάζεις
    η κτηνοποίηση το αντίθετο της ευαισθησίας, αλλάζοντας χαρακτήρα σαν τους κορμούς βλέπεις στα χέρια ρυτιδώματα και στην επιδερμίδα φλούδια ξερά, σανκαύκαλα αμυντικά

    ο κόσμος στέκεται σε βεβαιότητες και προχωρά με αμφιβολίες
    οι παραδοχές λάθους κλυδωνίζουν τις κακοθεμελιωμένες κοσμοθεωρίες και η ρότα συνεχίζει μονόπαντη δίχως ελπίδα αλλαγής
    η συγγνώμη και η συγχώρεση σαν λύσιμο και απελευθέρωση μαζί δεσμώτη και δεσμευμένου, μα πού;φευ

    τώρα που το λές, τόσο φαντάζουν οι μαγνητικοί πόλοι ασυγχώρετοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Talisker15 Αυγούστου 2009 στις 12:34 π.μ.

    .........

    -ναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος18 Αυγούστου 2009 στις 2:09 μ.μ.

    ναι υπάρχουν χέλια ηλεκτρικά που δε φοβούνται όταν τους ανάβουν το ματι γιατί γνωριζουν καλά προτού εκεί να οδηγηθούν αν το ποταμι εκβαλλει σε ξέρα οπότε η συγγνώμη φτάνει να ειπωθει μια φορά και περιττευει η άλλη...το καλοκαιρι ακόμα αναβει, κολύμπα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. kostas_patra1 Σεπτεμβρίου 2009 στις 3:43 μ.μ.

    όμορφα μιλάς για τα ηλεκτροφόρα, λες και πιάνεις τον σφυγμό τους

    ο ίδιος διακόπτης που ανάβει το θέρος, είναι για για το γήρας, για τον χειμώνα ήθελα να πω και τότε δεν κολυμπάς, μόνο καταβυθίζεσαι, σαν σούπα της προηγούμενης ημέρας

    και η συγνώμη που δεν συναντά το στόμα;
    μια αίσθηση έλλειψης αλατιού

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)