να σβήνεις το τηλέφωνό της που μόλις επανακαταχώρησες και παρόλ αυτά
να ακροβατεί το δάχτυλό σου πάνω από το νούμερο ή το κουδούνι της
να διαβάζεις τις μουσικές κάρτες πάνω από την μετέπειτα σιωπή
να παραγγέλνεις μόνος σου ποτά για δυό
να διστάζεις να χρησιμοποιήσεις το ίδιο όνομα για άλλο πρόσωπο
να πέφτεις μόνος στο κρεβάτι και ο όνειρος να συνεχά διπλός
να διορθώνεις το μέλλον σου σαν τον σεναριογράφο ελλείψει πρωταγωνιστή
να γεμίζεις από χαρά και ευτυχία και να μην έχεις την που διάλεξες να τα μοιραστείς
να δέχεσαι τόση έλξη όση ώση
να βλέπεις στο τέλος ελπίδα και όχι στην ελπίδα τέλος
να ακροβολίζεσαι για μια εικόνα της ενώ χαμογελά και για ένα πέρασμά της
να μην προφταίνεις στην αποκαθήλωση να προσθέτεις σκαλοπάτια
να φαντάζεσαι παραληρηματικές λέξεις σε λευκές κόλλες χαρτί
να στριμώχνεσαι σε ένα άπλετο αύριο με ένα δίχως διαρκές, διαρκώς
