αξίνα στο σκοτάδι

Άνοιξα μια μαύρη σελίδα κι άρχισα να γράφω, τα λόγια δεν μου έβγαιναν και μπήκα μέσα της

Το εξώφυλλο ήταν σκληρό και μύριζε λίπος από δάχτυλα και μουχλιασμένο καπνό

Κουλούριασα στην εισαγωγή και αποκοιμήθηκα για μερικούς αιώνες φωλιασμένος σε ένα ακρόγραμμα Θ, πελώριο σαν νταμιζάνα ή σαν άδειο θεό

Η στίξη ερωτοτροπούσε με την στύση μου και κείνη η περισπωμένη φαινόταν πιο παλλόμενη από το μουνί μιας παλιάς αγαπημένης. Έχυσα πάνω της έναν τόνο και πήρα ένα θαυμαστικό για μαγκούρι, για την πορεία

Στα σκοτάδια παραμονεύουν τα ανομολόγητα και τα λογοκριμένα και έδωσα μάχες με τον άδειο μου εαυτό για να γυρίσω σελίδα

Βρήκα σε κάτι συναισθηματικά ορνιθοσκαλίσματα μια πλευρά του ερωτευμένου μου εαυτού να αυτομολεί και να κηρύσσει δίχως το υπόλοιπο σώμα επανάσταση, παρεμποδίζοντας την ομαλή διεξαγωγή της καθημερινότητας. θέτοντας εαυτόν εκτός πραγματικότητας

Σε ένα μισοξεχασμένο μου όνειρο ζήτησα βοήθεια από τον πατέρα, να μου εξηγήσει τι κάποτε εννοούσε και μου γνεψε πως τόσο πλέον μοιάζουμε που κάθε εξήγηση θα ταν μάταια και περιττή

Εντελώς, ακριβώς ίδιοι, όσο και αν έτρεχα αντίθετά του, τόσο πλησίαζα την εικόνα του στον καθρέφτη

Σε κάθε αλλαγή σελίδας έβλεπα γυναικεία δαχτυλικά αποτυπώματα και δικά μου μαλλιά κουρεμένα, μάτσα γραμμές τσακισμένες και μπερδεμένα λόγια κουβάρι. Πέρα και πάνω από το κουβάρι, σταυροί και μνήματα, αναπάντητα ερωτηματικά και μηνύματα στο κενό, λατρεία του μαχαιριού και όχι του ιεροναού του και πολυδιαβημένους λαβυρίνθους αδιέξοδους

Στο μεσόφυλλο συνάντησα το στρατό και την δουλειά μου, δυο κόγχες με ειρωνικό σκοτάδι να φωσφορίζουν ανελέητα και δίπλα τους δυό κανάτια ελεύθερου χρόνου που το σχοινί τους δεν έφτανε στον πάτο για να γεμίσουν

Είδα κει μέσα παρόν παρελθόν και μέλλον, είδα παιδιά, είδα χαρά, είδα και στεναχώρια

Είδα χωρίς να κοιτάζω τα μάτια μου, για να μην με τρομάξω, σε πρόσωπο ξένα, άγια, άγρια, σε περαστικών λοξές ματιές, σε μελετητών επιμονοθώρισμα και σε παιδιάστικες απορίες

Το βιβλίο μου σαν ψυγείο κλείνει απ έξω και δεν μπορείς να το ανοίξεις, παρά να γενείς φώς και να γράψεις, μα εγώ νυστάζω πλέον τόσο πολύ, που