12.4.08

ποιά είσαι και τι θες απο μένα?


το όνειρο αυτοκτονούσε κάθε όποτε άνοιγα τα μάτια και καλωσόριζα τη ρουτίνα.

18 σχόλια:

  1. press refresh and δεν...η επιλογή της μιας στιγμής δολοφονεί την άλλη...από την αφύπνιση μέχρι την πτώση μεσολαβεί ένα τσεκούρι: το λυσσασμένο χάδι της έκπληξης, και πίσω του το ξεδοντιασμένο χαμόγελο της αυτοσυντήρησης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η μέρα έχει χρώμα που δεν σου ανήκει
    στο μεσημέρι έχεις ήδη χάσει το μισό εαυτό σου
    το απόγευμα είσαι σχεδόν νεκρός και δεν μπορείς να κουνηθείς από την σάβανο πολυθρόνα
    το βράδυ έρχεται φιλέσπλαχνο να σε απογειώσει μέσα στα κλειστά σου μάτια
    ζώ για το βράδυ,
    ήμουν κάποτε κάποιος, τώρα κάπου με έχασα,
    σε ξέρω καλά, εσύ που αντίς για δόντια κουβαλάς ματωμένο πριόνι, σε τάισα και σήμερα, τι άλλο θες;
    κάθε μέρα ζώ με δανεικά, προσφορές από τα παρελθόντα ειδώματά μου, κεριά που δεν έσβησαν, άνω τελείες που μπήκαν, σκηνοθετώ την πτώση μου, χαρτογραφώ τον χαμό μου, θα με βρείς στο ακρωτήρι της χαμένης ελπίδας, έχοντας μπαρκάρει σε ένα άδειο βαρέλι ρούμι κάνω πότε την άγκυρα πότε το πανί και πότε τον παπαγάλο, μεθυσμένος χαμένος, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, η πόρτα ή το πρωινό ξυπνητήρι.

    σου δείχνω τα δόντια μου , το ξέρω οτι τα είδες, ξεδοντιάρης λύκος, λέοντας ακίνδυνοποιημένος, η αυτοσυντήρηση είναι το ξύλο ανάμεσα στις γνάθους μου και οι μαλακοί τοίχοι στο μέτωπό μου

    όταν κάποτε ξεπροβάλει ένα κεντράδι, να του αποτίεις φόρους τιμής, γιατί είναι ένα τυφλοπόντικο που δεν ξέρει που σκάβει το λαγούμι του στο φώς, ξέρει από που έρχεται, δεν ξέρει που πάει και όσο το κεντράδι πάει μπροστά, ο κόσμος σώζεται, μέχρι το τσεκούρι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Κάποιοι προλαβαίνουν και σου λείπουν και ας μην τους γνώρισες ποτέ από κοντά".

    Eμένα εσύ μου λείπεις.

    Βαστάς; Βαστάω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δε μου λείπεις καθόλου εσύ
    οι λέξεις σου είναι υποβρύχια,
    κάθε παράγραφος ένα βαζάκι μέλι,
    για πάρτη σου χάλασα τα δόντια μου μηρυκάζοντας καραμελοκλωθογυρνώντας
    τα γραφόμενά σου, γιατί όποτε προσπάθησα να τα καταπιώ αμάσητα με τσάκισαν υπόκωφες εκρήξεις.

    ρημάδι κουρέλι και έρμαιο.

    δεν μου λείπεις, γιατί βλέπω (και) μέσα
    από- σε σένα

    η άνοιξη διάβηκε και εγώ συνεχίζω να φυτρώνω, σαν με βαστάνε κουβαλώ στα χέρια και στις μασχάλες μου καρπούς

    ακούς άνοιξη εσύ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. σε ακούω να φωνάζεις-σε λάθος χώρα-βοήθεια...από τους μαύρους κύκλους των ματιών σου...ξοδεύεις με σπάταλες κραυγές...κανένας δεν έχει χέρι να σου δώσει...μόνο μαύροι χαρακτήρες, απρόσωπες σιωπές, να απομυζούν κάποιο ανδρείκελο της ελπίδας...προσπάθησε να δεις πάνω από τη γραμμή του ορίζοντα, από τη γραμμή που παγιδεύει το βλέμμα...πάρε στο τηλέφωνο κάποιον που ζει μέσα από τις ζωές των άλλων και περιέγραψε του ένα όνειρο σου...ζήτησε του να σε αναλάβει-με όποιο κόστος-υπάρχει ακόμη καιρός...ο και ρός να κάνεις το παρελθόν κομμάτια...μια μέθοδος χρειάζεται, φίλε μου, αν δεν την έχεις, ψάξε την σε κάποιον εκεί έξω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κάποτε μικρός έπεσα σε ένα λάκκο, δεν ήταν μικρός, δεν ήμουν μεγάλος. Με κατάπιε όπως αμάσητο τα φίδια, πεσμένος, εγκλωβισμένος, άφωνος, αδύναμος.
    Μεγάλη απογοήτευση να αποδεικνύεσαι μικρότερο το ανάστημά σου από του νού σου τη σκιά και η γλήνα που κολλάει στα νύχια να σου θυμίζει πως της γής η κουβέρτα για τους άστεγους είναι νοτισμένη.
    Το πορτοφόλι φουσκωτό από εισιτήρια, τηλεκάρτα και δύο κατοστάρικα, μα τίποτα να μην είναι αρκετό για να ξοφλήσεις τη λύτρωση, μόνος σου η χαμένος.
    Ευρηματικός ο νούς να σκαρφίζεται τρόπους διαφυγής και παμπόνηρη η τύχη να χει προβλέψει να χει κρατήσει τα μπούτια της κλειστά και τα μπράτσα της τραβηγμένα, σχεδόν ακουμπισμένα πάνω στα σταυροπόδι γόνατά της, στο χείλος του λάκκου, στο χείλος της αβύσσου.
    Δεν έχει πόνο ο λάκκος, μόνο εκκωφαντικό ήχο στα μηνίγγια, από φλέβες που ρουφάνε σαν τρελές αίμα και παροχετεύουν απελπισία και απογοήτευση στο σώμα, αφρό στην άκρη στο στόμα και μικρά αστράκια δίπλα στα ματοτσίνορα.
    Βοήθεια πού;
    Ποιόν να φωνάξεις για βοήθεια καλέ μου φίλε;
    Και το σκοτάδι να είναι προ του χείλους, έρεβος φίλε μου το σημερινό σεντόνι, χολή και νύχτα, μελαν χολία όπως έλεγε ο πόε, μόνος εσύ και το σκοτάδι και να μην έχεις φακό να το διασπάσεις, ακόρεστο το μαύρο να πέφτει σε κάθε πόρο, σε κάθε σπιθαμήδα γής, σε κάθε εφιάλτη.
    Κατεβάζω το παντελόνι, πιάνω το ζεστό πουλί μου, είναι πιο ζεστό από την ελπίδα μου, φέτος θα πεθάνω και το ξέρω, αυτό ανδρώνεται όσο ξεπέφτουν οι αντοχές μου.
    Κλείνω τα μάτια και πάλλομαι, ενέργεια και ενάργεια, με το ένα χέρι σκάβω και λερώνομαι με λάσπη, δεν με έχει πιάσει πανικός, ίσα ίσα μόλις με εγκατέλειψε και με άφησε ανέκφραστο, ο τρόμος δεν έχει πιά θέση εδώ.
    Με το ‘να πόδι στη γή, πατάω στην αυτοκτονία της αυταπάτης, τραβώ τον εαυτό μου πιο ψηλά, όχι από τα μαλλιά και από τα χέρια, κρατάω γερά το πουλί μου και αυτό με οδηγεί, μόνο ψηλά, αυτό σαν το βεληνεκές δεν πρόκειται να λαθέψει, τα παπούτσια μου τρυπώνουν σε κόγχες του εδάφους, που σκώληκες ζούν αναπαράγονται και πεθαίνουν κάτω από τη χωμάτινη κουβέρτα και γω ανάγωγος δεν ζητώ συγνώμη για το ξάφνιασμά τους, ένα παιδί που δεν είχε φώς για να θαμπώσει τα σκοτάδια του, μόνο αμφιβολία δήθεν και ανασφάλεια.
    Αν πέσω πίσω θα σκοτωθώ ή θα σωθώ, δεν υπάρχει δίχτυ, ούτε κοινό απόψε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. έλα να ακούσουμε μαζί μουσική την Πέμπτη Κωστή. Μια άνοιξη θα έχω για σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ποτέ δεν υπήρξε κανένας, ούτε ο άλλος, ούτε εσύ...ο πόνος δεν έχει καμία θέση εδώ-μόνο τα σάπια δόντια του σου δείχνει...ναι, να ακούσεις μουσική συντροφιά με ένα αστέρι/το δίχτυ που απλώνεται γύρω σου, είναι η αντανάκλαση της εμπιστοσύνης στα μάτια της άνοιξης...καλή τύχη, φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σαν αλογάκι της Παναγίτσας σ' αγγαλιάζω...

    φιλάκι σου σκάω στ' άγνωστο...

    Ανάταση και πτώση, πάνε μαζί-μαζί

    να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. το φίλε μου από μόνο του αρκεί όσο για μια πρόταση αγκαλιάς από μια μάντισσα ποτέ δεν είπα όχι.

    Μη φοβάσαι τον πόνο, μα τον φόβο του πόνου.
    Ο πόνος έχει πρόσωπο και αντιμετωπίζεται, σε βάζει στη γωνία και σε βαράει ή σε γονατίζει και σε αφήνει να τον κοιτάς κατάματα καταματωμένος, αλλά είναι εκεί, είναι αυτός, είναι ένας προς έναν, όπως στα παιχνίδια στην αλάνα, στο μπάσκετ ή στο κυνηγητό.

    αν αισθανθείς καμιά φορά πως κολυμπάς και τρομαγμένος συνειδητοποιήσεις πως φοράς τα ρούχα και τα παπούτσια σου, δεν έχει νόημα ποιό θα βγάλεις πρώτο, για να σωθείς, θα πνιγείς αν δεν τα βγάλεις όλα, κάθε ντύμα και ένα
    σχοινί που σε τραβάει προς τα κάτω, σε καθελκύει σε ένα παγωμένο βυθό, σιωπηλό κι ας έχεις τόσα άρρητα μέσα σου προς όλους να ξεστομίσεις.
    η ανάταση μετά την πτώση είναι ανάσταση, μα θα πρέπει πρώτα κάποιος να γεννηθεί και να πεθάνει για να αναστηθεί και εγώ δεν.

    πως γίνεται να ζηλεύεις την πεταλούδα σαν σιχαίνεσαι την κάμπια;

    μόνο αγάπη, ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είναι κάποια μέρη, όμορφα βαμμένα, ξεχωριστά διακοσμημένα, τα βλέπεις τα χαίρεσαι....αρκει αυτο... προχωράς....

    Μα στον δικό σου τόπο Κωστή, δεν είναι η πρόσοψη (οποιος αρκεστει σε αυτην κάνει μεγάλο λάθος)...μπαίνω εδώ στην από μέσα σελίδα και χανομαι , χάνομαι στα βαθη του μυαλου σου, ζαλίζομαι με το λόγο σου, διαβάζω κάθε προταση μεχρι να χωνεψω το νοημα της, δεν ειναι πάντα ευκολο, μια που το μυαλό σου δεν κρατιέται, ταξιδεύει μέσα- έξω, δεν ειμαστε όλοι άξιοι συνταξιδιωτες, καμια φορά χάνουμε το δρόμο....αλλά όχι τη γοητεία του

    Συνεχισε....αυτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ο χαμένος καλιμπράρει την πυξίδα να δείχνει που το χάσιμο είναι πιο βαθύ,
    ο πνιγμένος με το σώμα του σημαδούρα δείχνει τις κακοτοπιές του μαύρου νερού,
    ο τρελαμένος δείχνει πως οι καρδερίνες στα κλουβιά τους λένε αλήθειες που δεν θέλουμε να ακούσουμε,
    εγώ γράφω για μένα που είμαι όλοι αυτοί και ευχαριστώ σε συγνεφιά που βλέπεις θησαυρούς τους άνθρακές μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. po po, odyssia mexri na katebei i mpara.
    eimai i Pan Diony kai 8elo na sou deso to kefali me enan dionysiako mandia, na ton sfikso, na se me8iso, na se potisw botana , na se gargaliso, na se taiso, na sou diadasw arxaia , na se piso oti eisai malakas demonas 8eos kai na se katagrapso otan to xeis.
    to logotexniko sou alter.
    kalalla???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. H μπάρα τότε ήταν κατεβασμένη, στο ύψος του στέρνου, αιχμαλώτιζε το στήθος σε μικρές ανάσες, ο πάγκος ήταν το κρεβάτι του προκρούστη και το βάρος δυσθεώρατο για την κλάση μου, μικροί άνθρωποι σε μεγάλες τρικυμίες.
    Πνιγερή αίσθηση, άγχος καταδίωξης και μπόλικοι εφιάλτες, για να μην υπάρχει πουθενά στασό- ντου από παντού.
    Είμαι ο κώστας από την πάτρα και παραπατάω που και πού. Κάτι είπες για τον μανδύα. Θα τον φοράω ήδη. Και σε κάθε απάντηση μου σου επιτρέπω να με καταγράφεις, μόνο μην μου δείχνεις τρομαχτικές εικόνες, δηλαδή ανθρώπινα μάτια που κοιτάζουν ευθύβολα, γιατί με καίνε.
    εντάξει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Hoy!! , mipos eisai ali8oros!!!
    na to, tota eksigite to miso proswpo sto profil!!
    xa

    ok!

    ypo sxesi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. αλλήθωρος όχι,
    μισός στο προφίλ, όπως όλοι ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή