26.5.07

το φευγιό

Παπί μου, μείναμε λιγότεροι

Ένα αγριοχόρταρο, ζιζάνιο πορτοκαλί με πράσινα βλέφαρα χωρίς προφανή λόγο και σκοπό βολόδερνε σε μέρη που δεν το σπέρναν, από γούστο, καπρίτσιο, ίσως και από μια μικρή, κρυφή ελπίδα, φτερό ανάερο στον άνεμο, πολυταξιδευμένο καβάλα σε ρυάκια και ανταλλασόμενο στα ράμφη πουλιών με άλλα, λιγότερο καταραμένα χορτάρια κάποτε ξαπόστασε στην πολύχρωμη ζούγκλα ενός αστεριού.
Το σενάριο γνωστό, κάποιο ζουζούνι θα το πλησίαζε, θα πόδιζε πάνω του, θα δοκίμαζε τη γεύση του και θα του γύριζε την πλάτη για κάτι πιο νόστιμο. Σιγά μην παρεξηγιόταν, όλα στο παιχνίδι ήταν, να ρισκάρεις τον εαυτό σου για τη σωτηρία ή την καταστροφή, καλό bargaing, όταν η προοπτική σου είναι η αυτογονιμοποίηση.
Στο παράξενο αστέρι, με τους παράξενους κατοίκους που οργάνωναν αντάρες
ολημερίς, σε μέρες σημαίνουσες και καθημερινές, με τρομπέτες και βιολιά, κιθάρες-τύμπανα και ακκορντεόνια, πίνοντας υγρά πολύχρωμα και γελώντας σε κάθε ανασασμό, λές και βρίσκονταν σε διαρκή έκσταση και άγια μέθη, εκεί ένιωσα το έδαφος πρόσφορο και είπα να πετάξω ρίζες.
Ήρθε η αρχηγός του χωριού, το σοκολατί παπί, το πήρε απ' το φύλλο και το έκανε φίλο της, του δωσε χώρο να ξαποστάσει, τροφή να ξεθαρρεψει και συνέχισε τον τρελό χορό της. Άλλαζε τους καβαλίερους της με ντάμες, πιγκουίνους με κουκουβάγιες, αλεπούδες με παγώνια, φιδούλια με κολίμπρια, όλα μαζί αχταρμά, στο γιορτάσι του κόσμου, το αστέρι τόσο μακρυνό και όμως λαμπύριζε πιότερο και από τον δικό του ήλιο και έτρεμε η λάμψη του απο το ποδοβολητό του χορού τους.
Το χορτάρι άρχισε ν' ανθίζει και να μοιράζει δώρα απλόχερα, σαν χηνόπουλο που μαδιέται για να βγούν τα νέα φτερά. Έκανε με τα φύλλα του κρικέλια για τα δαχτύλια τους και κρεμαστάρια για το λαιμό τους, όλοι ένα στόμα, ένα σώμα, ενέργεια καλή και καθαρή.
Όλα τα ωραία πράγματα, ωραία τελειώνουν, δεν επαναλαμβάνονται, παραλλασσονται, ποτέ πάλι τα ίδια, σαν τη λιμνη με το βότσαλο στην κοίτη της, πάντα θα κουβαλάει μια αλλαγη.
Το χορτάρι συνέχισε την περιπλάνησή του σε τόπους, σε στέγες, σε δάση και υπονόμους για να βρεθεί κάπου απ' όπου είχε ξαναπεράσει, με τη ιππομέα του να περιμένει, τις ρίζες να ποθούν να σφιχτοτυλιχθούν με τρόπο αξεδιάλυτο και να ορίσουν γή και τόπο προσωπικό, να να τον μπολιάσουν με σπόρο νέο,καρπερό από την εναμετάξυ ενωσή τους.
Του αστεριού οι κάτοικοι μεταναστευτικά πουλιά και οι ίδιοι γυρνούσαν πιστοί στο ραντεβού τους σαν έζωναν οι ζέστες και στο βαθύ πρόσταγμα του σπλάχνου, και διηγούνταν ιστορίες που μπολιάστηκαν και συνέχιζαν την δική τους ιστορία, τη δική τους κυτταρική παράδοση, με συνέπεια απαρέγκλητη.

Εχθές το απόγευμα το παπάκι με ειδοποίησε οτι η παρέα μίκρυνε κατα ένα σκιουράκι, το κατερινάκι, δρόμο του καλό να έχει στο μονοπάτι για το δικό του αστέρι, αστεράκι σκιουράκι απο το αστέρι.
του παραχρόνου στη συνάντηση κάποιος ν' αφήσει ανοιχτή μια πόρτα, της βεράντας, για να μπαίνει το φεγγαρόφωτό σου και να τραγουδάμε με βραχνές φωνές.

7 σχόλια:

  1. Καλό ταξίδι στο κατερινάκι σου όπου κι αν πάει.
    Το αγριοχόρταρο σου στην περιπλάνηση του κάποτε, ...αργά; ...γρήγορα; θα το συναντήσει μαζί με όλη την παρέα και τότε θα οργανωθούν νέες αντάρες "με τρομπέτες και βιολιά, κιθάρες-τύμπανα και ακκορντεόνια, πίνοντας υγρά πολύχρωμα και γελώντας σε κάθε ανασασμό"
    Μέχρι τότε το φεγγαρόφωτο του είμαι σίγουρη θα σας συντροφεύει.

    kosta, αν το μπλογκ μου, αυτο που ονειρεύεται, ήθελε να είχε ενα αδελφάκι, αυτό έπρεπε να είναι το δικό σου μπλογκ.
    Σε καλωσορίζω στο μπλογκοχωριό.
    Και εντρυφω οσονούπω στα παλιά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καμια φορα ερχεται ξαφνικο φθινοπωρο μεσα στην ανοιξη.
    Καμια φορα και το αντιστροφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το σύμπαν σαν ζυμάρι ακολουθεί μια πορεία συστολής και διαστολής και εμείς μέσα του ακολουθούμε.

    σε κάποια συστολή του, οι ψυχές θα ξαναπλησιάσουν τόσο η μια με την άλλη που θα ξαναβρέξει γέννηση, τότε θα ξανασυναντηθούμε όλοι, οι αλλοτινοί,οι του παρόντος και οι μελλούμενοι.

    *ραλλού* χαίρομαι που είσαι η που με καλωσορίζεις με και ανταποδίδω τον γλυκόλογο χαιρετισμο. αντάμα θα τα ματαπούμε στα ταξίδια μας.

    *ψύχος* όλα δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι, έλεγε ο καζαντζάκης, γέννηση και θάνατος, χαρά και λύπη, το δίπολο ακολουθεί πολλές καταστάσεις και συμπεριφορές. δεν αντιλέγω.
    ό,τι άναψε, θα σβήσει λέει το τραγούδι, μα δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τί είναι κάτι που τελειώνει πρίν ακόμα αρχίσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με χάιδεψε άγρια τρυφερά το κείμενο.
    Χαίρομαι που σε βρίσκω και με τη σειρά μου σε καλοσορίζω εδώ. Τέτοιες φωνές πρέπει να διαβάζονται σιωπηλά κι από άλλους.
    Καλησπέρες θερμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. *χνούδι* χαίρομαι πολύ που σε βλέπω στη φωλιά μου.
    ό,τι σε άγγιξε, είναι αυτό που έχεις μέσα σου, σαν να δαχτυλίζεις τον καθρέφτη και να ακουμπάς το είδωλό σου απ' την άλλη, στο γυαλί πάνω, έτσι οι ψυχές ξ-αναγνωρίζουν τα κομμάτια τους και πορεύονται για μια διαδρομή ακόμα. καλοχαιρετώ σε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διαβασα κι άλλα κείμενα σου... πολλά, μα με τα σχόλια, κάτι σαν αλλεργία.Μ'αρέσει πολύ όπως γράφεις. Αυτό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. καλή μου elmelissa
    η γραφή σου κουβαλάει αυτό που το όνομά σου λέει, σύγνεφα.

    για καιρο με συντρόφεψε η ζωντανή κραυγή σου και κείνο το σ΄αγαπώ δονεί και κάνει κάθε κορμί να ριγεί.
    τα σχόλια μην τα φοβάσαι, είναι ποου σκέφτομαι και εγώ να τα καταργήσω, αυτό που έχεις να πείς λέγεται δίχως την βοήθειά τους, μα η χρήση τους κάνει την επικονωνία διαδραστική.
    καλωσορίζω σε και καλώς σε βρήκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή