το σπορείο των επιθυμιών και των προοπτικών

Το σπορείο δεν είναι παρά ένα μικρό θερμοκήπιο για τις πρώτες μέρες των προς μεταφύτευση φυτών.

Αρκεί η επιθυμία για αρχή. Στη συνέχεια έρχεται η προσπάθεια. Μετά το λάθος. Κατά σειρά η προσπάθεια διόρθωσης του λάθους. Αναπότρεπτα η παραδοχή και η αναγνώριση του λάθους. Μπράβο, μόλις κέρδισες μια εμπειρία. Το πιο μεγάλο το λάθος, η πιο φουσκωμένη εμπειρία.

Η ζωή είναι μια καλλιέργεια. Ξεκινάς από σπόρους, φυτεύεις προοπτικές, μεγαλώνεις α-δεξιότητες, λιπαίνεις ταλέντα, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει κάποιος να ζήσεις στον κόσμο εκτός θερμοκηπίου. Υπάρχουν και στάδια μεταβατικά, με επιμηκυμένους ομφάλιους λώρους, με προθαλάμους ζωής, με ελεγχόμενες σκληραγωγήσεις, μέχρι να φανεί πως αντέχεις.

Μεταφυτεύεσαι έξω, κάποιος σε λιπαίνει γερά για αρχή και προσπαθείς να τραφείς με τις ρίζες σου. Οι κοτυληδόνες είναι το νόμισμα που θα σου χρειαστεί πρώτο να εξαργυρώσεις για δύναμη, για ζωή.
Μετά θα παλέψεις τον αέρα, θα αγωνιστείς για χώρο και νερό, αναγκαστικά κάποιους θα σκιάσεις για να αναπτυχθείς, κάποιους θα προστατεύεις κάτω από το φύλλωμά σου. Μέχρι να ρθει η αναπαραγωγική ηλικία που θα θες να τα πάς καλά με τις μέλισσες, για να γονιμοποιηθείς και να καρπίσεις.

Η πορεία που θα τραβήξεις εν πολλοίς θα εξαρτηθεί από αυτόν που θα σε φροντίσει στα πρώτα στάδια, ελεύθερος με πολλούς βλαστούς και μικρό ύψος ή κατεύθυνση όλων χυμών καθ’ ύψος. Μπορείς και μόνος σου να το αποφασίσεις, αν το χεις μέσα σου και μπορείς να χαλιναγωγήσεις την εγγενή σου τάση να απλώνεσαι χαμερπής, από το να αγναντεύεις σον κόσμο από ψηλά, γιατί η υποστήριξη είναι επιβεβλημένη.

Και όταν όλα αυτά έχουν γίνει, ρίχνεις μια ματιά στο μικρό σπορείο. Τα κομμένα σου κλαριά, οι σκέψεις και οι επιθυμίες, να χουν καταλάβει το χώρο, να παλαμιάζουν κάθε εκατοστό από την ελεύθερη επιφάνειά του, οι ελπίδες και οι προοπτικές να έχουν γιγαντωθεί, ξεχασμένα τέρατα σε παραμυθένιο δάσος- μήπως μιλάω για την καρδιά μου?- το τανυσμένο πλαστικό να καταμαρτυρά μια γέννα που περιμένει σαν ξέρασμα να βγεί και κάθε δευτερόλεπτο καθυστερούμενο να μην κοπάζει την ορμή της. Αποφασίζεις, παρόλη τη λεγόμενη εμπειρία σου να εκτεθείς σε αυτό που θα θελες να ήσουν και ένα βλαστάρι σου τρυπώνει στο παλιό σπορείο. Το μπάσιμο είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, το όριο αντοχής της επίπλαστης παιδικής σου πραγματικότητας, με ζιζάνια σαν οχέντρες να τεντώνονται σαν αποχειμερία νάρκη, να κροταλιάζουν τον κάθε σπόνδυλό τους, να σηκώνουν κεφάλι πάνω από το μπόι σου και να αναπνέουν πλατύστερνες το αέρα που δεν του δόθηκε.

Ελεύθερα τα τέρατα μπορούν να μείνουν και να ζήσουν λίγο, σαν παράσιτα μόνο στον φόβο σου ή σαν σαπρόφυτα στον θάνατό σου θα αντέξουν. Ο φόβος μιας λάθος πορείας θα τα τροφοδοτήσει, εκτός και αν είσαι ήδη νεκρός μέσα σου, άρα θα τα πάρεις μαζί σου, αργά ή γρήγορα.

Φτάνει να χεις αντοχή της μιας ανάσας βουτηχτή των σφουγγαριών, γιατί οι παραισθήσεις γύρω σου θα καταπέσουν σαν σερπαντίνες σε καρναβαλικό πάρτυ, αρκεί να πιστεύεις και να αγαπάς αυτό που είσαι και να χεις αποδεχτεί αυτό που έχεις γίνει, έστω και αν είναι αφορμή ακόμα και για αλλαγή πορείας.
Το ξάφνιασμα και η απελπισία είναι σαν να πατάς φρένο μέσα στη στροφή ή σαν να πάς να καλοπιάσεις τη σμέρνα που περιμένει πάντα με το στόμα ανοιγμένο, καμάκωσε πρίν σου επιτεθεί, γκάζωσε για να φύγεις, ίσως όρθιος και ολόκληρος, ίσως σώος.