μιας αγκαλιάς η ιστορία

Τρείς μήνες που χε να την δεί, επτά για κείνη, όταν είσαι στη σκηνή σε βλέπουν, δεν βλέπεις.
Τρείς μήνες και ένα χειροκρότημα, επτά μήνες και μια απογοήτευση, δεν γίνεται να χτίσεις σε κάποιον που φεύγει.

Παρέα καθισμένη στα σκαλοπάτια, πίτες, μπύρες, κουβέντες και αστεία, οι περαστικοί να περνούν πάνω από το ναρκοπέδιο με τα απλωμένα πόδια, αλλοπρόσαλλα παπούτσια, λυτά κορδόνια, λυμένοι ανθρώποι, λες και η ελευθερία εξαρτιόταν από σχοινιά..

Φάνηκε από μακρυά να έρχεται, λίγο πιο πέρα από τη θλίψη που κουβαλούσαν δυό άδεια μάτια καντάρια, που πότε έγερναν από τη μια και πότε από την άλλη ανώφελα.

Κάποιος χαμός την ακολουθούσε, μα όχι από έρωτα, πιότερο σαν καπνός από καρβουνιασμένο δάσος, κάποιοι ήξεραν, ήξερε και αυτός.

Στάθηκε απέναντί της αμίλητος στο ημίφως μιας λάμπας χωμένης στα αγιοκλήματα και τους παρθενόκισσους και αυτή ακολούθησε την πορεία της απαρέγκλητα μέσα του, πάνω του, σαν αστρόπλοιο που συνδέθηκε με το μητρικό σκάφος.
Τα χέρια του άνοιξαν και έκλεισαν γύρω από τους μικρούς ώμους, ενώ τα χέρια της δένονταν μαλακά σε μια γνωστή από παλιά μέση.

Και έτσι έμειναν. Το κεφάλι της δεν το είδα να σηκώνεται, ούτε τα χείλη του να κινούνται. Λουφαγμένη αυτή σε ασφαλή φωλιά αφέθηκε μόνο να κρατά το βάρος της, πιο βάρος, που είχε γίνει πιο λεπτή και από φτερό.

Κάποιοι πήγαν να αρχίσουν τα πειράγματα, μα κάποιες σφαλιάρες και αυστηρές ματιές γίναν φύλακες μιας επούλωσης επώδυνης και ακόμα γοερής.

Ακίνητοι σαν μαρμαρόστηλες ανάμεσο του κόσμου, σκέπη της μιας η κεφαλή του άλλου και τα μαλλιά του παραβάν ενός βωβού θεάτρου.

Σηκώθηκαν δύο, μετά άλλοι δυό, στο τέλος ήμασταν όλοι δίπλα τους διπλοί, μονοί, μια ανθρωπινή περίφραξη που έκρυβε από τα μάτια τα ανελέητα, τον πόνο που αν και γονάτιζε, έμενε ακόμα ορθός και στηλωμένος, σε δύο παρά σε τέσσερα πόδια.

Έμειναν εκεί ή δέκα λεπτά ή όσες του ποτηριού τις στάλες, δεν θυμάμαι, μόνο ότι όλα τελείωσαν όταν της φίλησε τα μαλλιά και την άφησε να φύγει, να συνεχίσει την ευθεία της, μόνη, αλλά λιγότερο μόνη από πρίν.

Η παρέα διαλύθηκε βουβά, ο κόσμος συνέχισε να περνάει, μόνο η λάμπα χαμήλωσε λίγο το φώς ή κρύφτηκε μες στα φύλλα, όλα ξανάγιναν όπως πρίν ή σχεδόν το ίδιο, γιατί ο πόνος φέρνει ρωγμή και η αγκάλη κόλλα και ο κόσμος αν δεν κολληθεί ξανα, χωρίζεται στη μέση.