4.2.09

η καμινάδα


Έχω μέσα μου μια καπνοδόχη, γεμάτη καρβουνίθρα, οι λέξεις που δεν βγαίνουν σαν αέρας μέσα της σταφυδιάζουν, νεκρώνονται, ταγγίζουν και γίνεται το στομάχι μου άκαπνο όπλο σε εμπλοκή, ανάσα παίρνω και δηλητηριάζω με μονοξείδιο τους γύρω, ενώ η στρόφιγγα ψηλά στο νοητό δεν λέει να κλείσει, στέλνει σήμα συνεχώς και σπίθες πετάει μέχρι μια έκρηξη, όχι πλέον υπόκωφη, μέσα διαλύθηκα, πόσο άλλο;

9 σχόλια:

  1. αν σε σένα μια σπίθα μέσα στο διοξείδιο δίνει κρότο, φαντάσου να πάρεις ανάσα με καθαρό οξυγόνο...

    κρατήσου. πάρε αν θέλεις την ανάσα τη δική μου.
    ή καλύτερα φύσα και ξεκαρβουνίσου.
    και χαμογέλα.

    καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. βαθειά βουτιά σε βούρκο φαντάζει τούτη,
    δεν το περίμενα, για να προετοιμαστώ να το αντιμετωπίσω

    αν είναι κάτι που κάνω, κρατιέμαι

    ξέχασα τούτο τον μορφασμό σε παλιότερα μου πρόσωπα

    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλημέρααααααααα
    Κώστα μου, δεν ξέρω αν το νιώθεις όταν σε σκέφτομαι συχνά , σαν κοιτάζω κάποιο τοπίο, σαν διαβάζω κάτι, σαν ονειρεύομαι.. πιστεύω πως ναι.
    και ήθελα να σου πω, πως ξέρεις πως είναι όταν zipάρεις συναισθήματα που κάποιες στιγμές τρυπάνε το χαρτί, όπως το έχεις κάνει τόσες φορές και τις άφησες στην ιστορία και τις χάρισες εδω μέσα να φεγγοβολάνε, να μας φωτίζουν και ενίοτε να μας στραβώνουν, να καίνε!

    και διαβάζοντας μου ήρθε στην μνήμη η τραγελαφική σκηνή με τον κούρκουλο
    ''τι κάνετε μωρέ!!! όχι άλλο κάρβουνο!!''
    χοχοοχ
    ;oPPPPPPPPPPPPPPPPP
    σα να βρησκόμαστε πάλι στο ίδιο mood φίλε μου!!! και λέω 'φίλε' και χαίρομαι χαίρομαι τόσο που υπάρχεις .
    κοίτα άτιμε μην πάθεις τίποτα, να με αφίσεις να πεθάνω πρώτη. οκ!

    σε αυτά τα μάτια σου τα γυαλιστερά είδα είδα είδα αυτό που δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει, το άπειρο ας πούμε, αυτο το φώς που θα μπορούσε να φωτίσει την ανθρωπότητα η οποία όμως δεν έχει εφεύρει τρόπους και κωδικούς διοχέτευσης, σα να κρατάς τον τύπο μιας ενέργιας σε γλώσσα μελλοντική.
    τέσπα
    τα ξέρεις, τι να σου λέω.
    ένα
    Σ'ΑΓΑΠΩ θα πώ
    και όποτε σου ρθει, να ξεμπουκώσει η κάνη θαρθώ να φιλάω τσίλιες, και να κάνω και την οδηγό
    να σκοτώσουμε τον κακό!!!!
    ;oPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP
    φιλιά πολλά
    σε σένα και όσους αγαπάς

    (σου βρήκα και κάτι σπόρους να σου φέρω καλούς που σου είχα υποσχεθεί γεωπόνε, θα σκίσουμε φέτος, 90% πάλι στην ίδια γειτονιά θα ήμαστε)
    [παρεπηπτόντος, το γεωπόνος βγαίνει απο την γη και τον πόνο??]
    ;oPPPPPPPPPPPPPPPPPPP
    miss u

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με μια κάνη αντιμέτωπη στα χείλη, ή ένα χείλος να φιλάει και να δροσίζει τα χείλη σου, μια μποτίλια κρασί ή μπύρα, μα το σωθικό σου δεν επηρεάζεται, μπορεί αν ελευθερώνεται μα δεν ξενομιλεί

    Μοιράζεις χαμόγελα πιο αληθινά από τη φωτιά και των δεικτών τους χτύπους, λάμπεις και ο κόσμος για λίγο περιστρέφεται γύρω σου, σαν του αλωνιού το κεντροπάλουκο, ο καρτέσιος δεν γνωράει τις συντεταγμένες σου κι αφήνεις τη μποτίλια στου τραπεζιού το χείλος, από χείλος σε χείλος και με μια αγκαλιά γιομάτη ξεχειλωμένη

    Η μποτίλια πέφτει και σπάει, μα ο θρήνος δεν είναι για τα θάματα, μα για το άπιωτο κρασί, για τις αταξίδευτες, αγοήτευτες λέξεις που από το στόμα σου δεν θα βγούν να μαγαριστούν σε ένα αποστειρωμένο κόσμο

    Φιλενάδα, όσο και να παραφυλάξεις το κακό, δεν θα το δεις μέσα να περιφέρεται, το μήλο μου σκουλήκιασε δίχως προνύμφη, δεν είναι των άλλων φταίξιμο, κακοπαθός να μάθω

    Κάπου απώλεσα της ζυγαριάς κεντράδι, κάπου το βρήκα, κάπου λάθεψα, με πήρε από κάτω

    Για τους αρχαίους σου, πόνος=κόπος, γιατί ο κόπος έφερνε πόνο, μα ο κόπος κι αποτέλεσμα

    Δεν ξέχασα τον κούκο σου, απλά μπήκα μες στη φωλιά του κι αποκοιμήθηκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ειδα καινούρια γραφή σ'αυτη τη γωνια που αγαπώ και χάρηκα

    για λιγο

    μεχρι να διαβάσω

    το μεγαλύτερο κακό , είναι αυτό που δεν περιμένουμε να μας συμβεί

    αλλά η απελπισία δεν ήταν ποτε σύμβουλος καλός

    πιστεύω στη δύναμη σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τούτο καλό μου θε να πώ, πως ούτε από αγένεια μήδε από κομπορημοσύνη, ξεστράτισα από το γράψιμο και παρέδωκα τούτη τη γωνιά σε μια φίλη αγαπημένη να τη φυλάξει

    Έγραφα σαν είχα κάτι να πώ και εσύ πιότερο το καταλαβαίνεις πως γράψιμο είναι η απόσταση από την αδυναμία στη δύναμη, στίβεις τη ια και βγαίνει η άλλη

    Νόμισα πως είπα οτι είχα να πώ, μα λάθεψα πως μονάχα θα ξιστορούσα ιστορίες αλλοτινές και κέρδητα θα ξόμπλιαζα σε μάτια

    Πάντα για την αδυναμία έγραφα, να καταλάβω πρώτα, να μάθω ποιά είν’ τα τούβλα μου και κόσμο μ’ αυτά να χτίσω

    Έχασα φίλους λαμπερούς που βύζαινα γαλήνη, γέλιο και λάμψη κι απόμεινα σε μια στροφή του δρόμου, μόνος πίσω απ την μοίρα μου και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απορία γιατί αυτός που κουβαλάς παντού και πάντα δεν ημπορεί ούτε στιγμή να σε κοιτάξει στα μάτια, για τη σκιά μιλώ, γιατί σαν κάποιου τη σκιά τη ζωή μου ζώ

    Τι σου λέω... καλώς ήλθες μου λές και εγώ σου λέω σκοτάδια, τούτα έχω εμπρός μου, λιγώθηκα κι απόμειονα μεγάλος, γέρος σχεδόν, κάποτε ετοιμόγεννος και τώρα ετοιμοκοίμητος

    Αν είναι κάτι που μαθα είναι πως είν βλαστήμια, να μιλάς για ισορροπία, σαν να ταν κάτι μόνιμο, σαν των ματιών το χάρτη

    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχω έναν κήπο εδώ γύρω με ροζ ρόδα έτοιμα να σκάσουνε (στη) ζωή.

    Αφήνω στο κυριακάτικο κατώφλι σου το μικρότερο.
    Να το θρέψεις με τα χείλη, να κρατηθείς από το μίσχο τους και να δεις ξανά.
    Πέρα από κει που σωριάζονται στάχτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απ της κλειστής πόρτας τη χαραμάδα βλέπω τα ροδόφυλλά, δεν είναι πια χρωματιστά, μοιάζουν με μαραμένα, η σπαργή τους και η δύναμή μου είναι ένα
    Μαζεύω τα ένα ένα, κρατώ τα στην αγκαλιά μου και προσπαθώ μαζί μ; αυτά πίσω στο θαλάμι μου να τρυπώσω
    Μέχρι να φτάσω στο κρεβάτι, όλα τα φύλλα έχουν πέσει και οι ανθοί έχουν στεγνώσει από ευωδιές, μόνο τα σύρματα έχουν μείνει με τα αγκάθια
    Ξαπλώνω ανάσκελα, κλείνω τα μάτια και αρχίζω να παλεύω με τον εφιάλτη, τον δίχως αρχή και δίχως τέλος, δίχως φωνή και πρόσωπο, φτιαγμένο από υλικά παλιότερα δικά μου, κομπιάσματα, άνω τελείες, ατελεύτητες προτάσεις και αβάσιμα σχέδια
    Το κύλισμα βγάνει ζουμί και οι σάρκες γίνονται ένα με τα αγκάθια, όλα ανάμεικτα, στυλ μην αγγίζεις
    Θα κρατώ σαν φυλαχτό το γοερό και το αλυχτώ, τα δυό κλειδιά μου
    Ότι δεν λεφτερώνεις, απ αυτά που μέσα σου κρατάς, είναι καταδικασμένο κάποια στιγμή να φυτρώσει και να σε πνίξει, εκ των έσω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. γειά σου ρε kosta-patra!!!!!!!!!!!!
    ;oPPPPPPPPPPPPPPPPPPP

    ΑπάντησηΔιαγραφή