Κάθε που με χρειάζεσαι αργοπεθαίνω
Κάθε που με ψάχνεις και με βρίσκεις, με πιάνεις, με χαιδεύεις, με κυκλωτικές κινήσεις με περιτριγυρίζεις, δεν σου αρνιέμαι.
Κορμί λείο, πιο λείο και απ τη θάλασσα το σούρουπο σε ερημικό κολπίσκο, ευωδιαστό σαν την παρθενική του ρόδου μυρωδιά ή του λεβάντε φορτωμένου με αρώματα ανατολής και μπλέ της μεσογείου, λυώνω στο άγγιγμά σου και αφήνω στα χέρια σου χυμούς ερωτικούς.
Με πιάνεις και αγκαλιάζω το σώμα σου, το λατρεμένο, με βάζεις να σου γλύψω το στήθος και το λαιμό, με προσοχή τη φύση σου και τους γλουτούς, ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Και ας με διώχνεις ύστερα από λίγο, σου φιλώ τα πόδια, κρατιέμαι από τη φτέρνα σου όσο περισσότερο μπορώ, γονυπετής ικέτισσα σαν από αγάπη ακατανίκητη, μα κάθε φορά κατανικημένη.
Σε κοιτώ να σκουπίζεσαι, να ντύνεσαι και να ετοιμάζεσαι για άλλες αγκαλιές και εγώ να μένω πίσω, μες στη μοναξιά και απ’ την υγρασία του θεσπέσιου κορμιού σου δουλεμένη.
Με χρησιμοποιείς, το ξέρω, δεν είσαι ο μόνος, μα αργοπεθαίνω, χάνομαι και εσύ δεν δίνεις σημασία.
Το ξέρω ότι δεν είμαι για πάντα, μόλις νομίσεις ότι τελείωσα για σένα θα με πετάξεις δίχως δεύτερη σκέψη, σε αυτή τη ζωή όλα αντικαθίστανται.
Μέρα τη μέρα αδυνατίζω, μα ποτέ δεν θα φτάσω εκεί που θές, δεν θα σε ικανοποιήσω, το ξέρω, μα δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Ποια είναι η τελευταία φορά που με κοίταξες στο πρόσωπο, αλήθεια; Kαι αν δεν έχω πρόσωπο το φταίξιμο είναι δικό σου, που δεν ανάσανα ποτέ κι ούτε το φώς του ήλιου τα μάτια μου να δούν δεν μπόρεσαν
Που δεν με ξέντυσες ποτέ, ποτέ και οι δυό κατάσαρκα-σώμα με σώμα να βρεθούμε, εσύ γυμνός και γώ στο μαλακό μου καύκαλο, εσύ να λάμπεις και εγώ να σβήνω να χάνομαι.
Κοίτα με ποια είμαι κατά βάθος, γιατί μόνο εκεί υπάρχω, μικρή και ντελικάτη. Τρυφερότητα και προσοχή ζητάω στο άγγιγμά σου το αδιάφορο, να το θυμάσαι σε στοιχειώνω από δω και πέρα, για όλες τις άλλες σαν και μένα που πέρασαν απ’ τα χέρια σου . Ψυχούλα σαν και σένα δεν έχω, μα άκαρδος μην είσαι αγαπημένε μου, μαζί μου.
Σε φιλώ, μην με προδώσεις
όλες φίλες - χαμένες ερωμένες σου
Το απόλυτο δώρο, κορμι και μυαλό...
ΑπάντησηΔιαγραφήH απόλυτη θυσία
ή...
Η απόλυτη παγίδα...
καλή μου ραλλού μήπως έπεσες μέσα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφα λόγια...Οι λέξεις ζυγιασμένες στέκονται δίπλα-δίπλα και φανερώνουν εικόνες αγάπης ακέραιης,ώριμης και δυνατής...τόσο δυνατής που με ποναει γιατι...Ζηλευω...θέλω και εγώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ας προδοθώ...τουλάχιστον θα ξέρω οτι έχω νιώσει,οτι έχω ζήσει... όποιος και αν το έγραψε αξίζει μια αγκαλιά για το θάρρος του.
Υ.Γ:Πολλά φιλιά σε εσένα και στη "θεία" μου.
να σαι καλά μαράκι, ευτυχώς που πέρασες από δώ,
ΑπάντησηΔιαγραφήοτι τσάμπα δεν πήγαν οι παρακλήσεις και τα η μέλια να μου γράψετε κάτιτίς στο φτωχικό μου, οτι οι οι συγγενείς και οι φίλοι και οι γνωστοί και ο γείτονας θα κατακλύσουν τον χώρο με μηνύματα και εγώ από αδυναμίας χρόνου θα απαντώ έξυπνα και μονολεκτικά , για να κοιμάμαι πιό γελαστός ως ο πιό λαοφιλής μπλόγκερ που ξέρω.
δεν έγινα κατανοητός και το φταίξιμο είναι όλο δικό μου, γιατί πολλά ήθελα να πώ, μα τα πα λάθος.
δεν υπάρχει γυναίκα που θα ταυτιστεί με αυτά τα λόγια πίκρας, παράκλησης,ικεσίας και αυταπάρνησης που έγραψα,
γιατί ακριβώς
τα λέν οι τοσοδούλες μου.
χρόνια πρίν απουσία συντρόφου, μέτρησα και άπλωσα τη μοναξιά μου σε πλάκες από σαπούνι,
με δάχτυλα γεμάτα μνήμες και όρεξη να πλάσουν πάλι εκείνη.
εκείνη που πρόσωπο δεν έχει, εκείνη που πάντα έψαχνα να βρώ και να της ταιριάξω σώμα και όνομα πλάι στο δικό μου.
είναι περίεργο να χεις στα χέρια σου ένα υλικό που τόσο να μοιάζει στου ανθρώπου,
να μην μπορεί ποτέ να σε πληγώσει, να σε κάψει ή να σε παγώσει, εύπλαστο και ευαίσθητο συνάμα,
με γεύση αλκαλική και άρωμα δωσμένο.
Υλικό ευγενικό από τη φύση του,
να κρατάει από την ελιά και την ιστορία της,
μπασμένο σε κάθε σπιτικό, παλάτι ή καλύβι και να λυώνει
για των χεριών την καθαρότητα
και τη μοσχοβολιά των ρούχων.
Έπλασα πολλές τέτοιες μορφές,
στο σύνολο δεκάδες,
για να στολίσουν το γραφείο μου και τις γωνιές των φίλων,
δώρο φθηνό και ακριβό σαν με κρατούσε τουλάχιστον για ένα απόγευμα τη φορά,
να το ξυπνήσω πλήρως, από τη λήθη που ριξε την κάθε μορφή σε ύπνο και στόχο μου το έβαλα ποτέ να μην αφήσω
άλλη μορφή σε τέτοιο κλουβί,
να ρίξω όλα τα τείχη
και με ανάσα λεύτερη τον κόσμο να αντικρύσει.
Με τη μορφή την αρχική τετράγωνη και πλάκα,
ανέσυρα απ το βυθό της ύπαρξης τους μέσα,
σεβαστικές, λίγο σεμνές,
με ένταση και ήθος,
λυπητερές, μοναχικές, αλόκοτες υπάρξεις,
για να κοιτώ τα βράδια μου προτού στον ύπνο πέσω
και σ' όνειρο λυτρωτικό εκεί να ζωντανέψουν,
να με τραβούν , να μ' έχουνε
αυτές για πάντα εκείνον
που κάποτε αγάπησαν μα ξέφυγε της μοίρας τους κοινής τροχιάς πορεία.
μιλάω για τον καιρό που πέρασε πρίν τούτα καταλάβω
και ως άγνωστος φερόμουνα
σ' αγαπημένο σώμα
μην έχοντας μάτια και καρδιά
τον πόνο τους ν' ακούσω
και να στραφώ με παθιασμό
ευθύς να λευτερώσω
δικό τους το τραγούδισμα,
το άηχο μοιρολόι,
μα ήρθε η ώρα και ο καιρός
και έγινε κομπολόι
για να μετρούν τις πίκρες τους σαν ο αριθμός αυξάνει
και χάνουν της επαφής και του
χρόνου που τους αναλογεί της προσοχής το μερτικό.
μπορεί και να ζηλεύουνε την τώρα αγαπημένη,
την πιό καλή, πολύχρωμμη,
την κερασομαλλούσα και αφήνουνε αρώματα κοντά τους να γυρίσω,
να απαρνηθώ τον άνθρωπο που βρίσκεται κοντά μου
και θα γεννά άλλων κόπων μου τα γελαστά παιδιά μου.
αυτά θέλησα να πώ, αλλά από αδυναμία μου τα κρυψα πολύ βαθειά και λάθος
Λοιπόν μου κάνεις για πρώτη φορά (!!) αληθινή εντύπωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο comment εγραψα "μπράβο σ'όποιον το εχει γράψει" γιατί ακριβώς φαινόταν απο το υποκείμενο οτι πρόκειται για λόγια απο γυναικεία καρδιά (νόμιζα οτι ήταν της κερασομαλλούσας ;-) ).
Είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να δουν με τα μάτια του άλλου...Είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν την ουσία...Ελπίζω να το έχω πιάσει αυτή τη φορά.Μου φαίνεται λοιπόν οτι μέσα απο αυτές τις μορφές που δημιούργησες,ζητάς συγγνώμη για όλες τις φορές που κρύφτηκες,που δείλιασες...σωστά;Βλέπεις μέσα απο τα μάτια τους τον εαυτό σου στο παρελθόν...μπορεί να κάνω και λάθος αλλά αυτή η εντύπωση μου δίνεται...Όπως και να'χει:
Παραθέτω στίχους απο την αγαπημένη μου μπάντα που είναι πολύ κοντά στην ουσία (και αυτοί μαζί με λιγοστούς άλλους):
"Waitin', watchin' the clock, it's four o'clock, it's got to stop
Tell him, take no more, she practices her speech
As he opens the door, she rolls over...
Pretends to sleep, as he looks her over
She lies and says she's in love with him, can't find a better man...
She dreams in color, she dreams in red, can't find a better man...
Can't find a better man
Talkin' to herself, there's no one else who needs to know...
She tells herself...
Memories back when she was bold and strong
And waiting for the world to come along...
Swears she knew it, now she swears he's gone
She loved him, yeah...she don't want to leave this way
She needs him, yeah...that's why she'll be back again"
Καμία ουσιαστική σχέση με τα λόγια που έγραψες αλλά πολύ κοντά στην ουσία.Ελπίζω να μην κούρασα.Εγώ, όπως έχω πει, δεν είμαι καθόλου ποιητική :-p
Σε παρακολουθώ... :-)
Υ.Γ:"δεν υπάρχει γυναίκα που θα ταυτιστεί με αυτά τα λόγια πίκρας, παράκλησης,ικεσίας και αυταπάρνησης που έγραψα,
γιατί ακριβώς τα λέν οι τοσοδούλες μου ".Είσαι σίγουρος;
μακάρι να μην υπάρχει τέτοια γυναίκα, για χάρη της, περίεργα πλάσματα γίνονται οι λατρεμένοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήαν είμαι σίγυρος; δυστυχώς όχι, γιατι βαρώντας κατακούτελα, σου παίρνει μέτρο και λογική.
μαράκι, μακρυά από τις κακοτοπιές, γιατί δύσκολα ανοίγεις τρύπα στο νερό και γλήγορα ξανακλείνει, οτι το νερό μνήμη δεν έχει, μόνο κυλά και φεύγει και σαν μείνει όπου δεν πρέπει, βρωμίζει, δυσωσεί.