7.12.07

σαν παιδί μπορείς να είσαι ο εαυτός σου ανένοχα


3 σχόλια:

  1. και σαν ενήλικας επίσης...αρκεί να καταλάβεις πως η ψυχή σου πάντα παιδική ειναι....να μην κρύβεσαι κάτω από ξένες μάσκες...
    όλοι παιδιά είμαστε Κώστα...μικρά, μεγάλα, καλά, κακά, αθώα, πονηρά...κι αν το δέρμα γερνά και τα μάτια θολώνουν....δες βαθύτερα...δες τη ψυχή...πόσο παιδί είναι αυτή η ψυχή...

    όλοι λοιπόν μπορούμε να βγάζουμε αυτό το παιδί προς τα έξω...εγώ το κάνω συχνά...και μερικές φορές με κοιτάνε λιγο παραξενα, αλλόκοτα...αλλά δε με νοιαζει...καθολου δε με νοιαζει...γιατι έτσι νιώθω...κι αυτο βγάζω...τίποτα ψευτικο, τιποτα ξένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πόσο πιο βαθειά;
    εγώ ξέρω πως οι πεταλούδες είναι πλάσματα που πετούν και όχι τυφλοπόντικες να κρύβονται στα βάθη.

    πιο μεγάλος μάλλον συννένοχος για όσα αδιόρθωτα παραλαμβάνω και παραδίδω και όσο περνούν τα χρόια τόσο περισσότερο βαραίνει η ενοχή από τη συννενοχή.
    τυχερή εσύ, παράξενη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. η γνώση σε βαραίνει Κώστα και όχι η συννενοχή...η συνειδηση, που αποκτάς μεγαλώνοντας, αυτή σε βαραίνει...

    Κώστα δες γύρω σου... κι αν μου πεις οτι τα παιδια είναι αθώα, ψέματα θα πεις και σε σένα και σε μένα..τα παιδια είναι ικανα να κανουν μεγάλο κακό, γιατί κουβαλούν ακόμη μέσα τους τα ζωωδη ενστικτα, με τα οποία όλοι μας γεννηθήκαμε...δεν έχουν ακόμη συνείδηση...ξερεις από πότε λένε οι ψυχολόγοι το παιδί αρχίζει σιγά σιγα να αγαπά αυτούς που το μεγαλώνουν; μετα τα οκτώ του χρόνια περίπου...μεχρι τότε είναι η ανάγκη του που στρέφεται προς εσένα..η ανάγκη της επιβίωσης...

    χρέος δικό μας να τα μεγαλώσουμε πολιτισμένα και με αγάπη για να αποβάλλουν τη βία και το κακό απο μέσα τους και να τους καλλιεργησουμε τη θετική πλευρά του ανθρώπου, αυτή που νοιάζεται και αγαπά

    ολοι οι ενηλικες, πλην αυτών που γεννηθηκαν με διαταραχες στον εγκέφαλό τους, γιναν καλοι ή κακοί ανάλογα με τα παιδικά τους βιώματα...αλλα κατα βάθος παιδια παραμένουν όλοι...σου ειπα...άλλοι καλά, άλλοι κακά...

    δες ένα γερο, δες μια γιαγιούλα (ειχα την τυχη να μεγαλώσω με γιαγια μεσα στο σπιτι, το όνομα της έχω...δεν μπορεις να φανταστείς πόσο παιδί ήταν!)
    πρόσεξέ τους..προσεξε τους καλά...ασε τις ρυτιδες τους...ασε τα ξεδοντιασμενα στόματα τους..μονο πρόσεξε τη λάμψη τους, την εσώτερη...κι εκεινη η λάμψη, ξερεις τι μου λέει εμένα καθε φορά;"ποιανού είναι αυτό το γερασμένο σώμα, εγώ νιωθω σα να μη πέρασε μια μέρα, απο τοτε που επαιζα με τους φιλους μου στις γειτονιες, απο τότε που πρωτοφίλησα εκείνο το κορίτσι που εμοιαζε με άγγελο, απο τότε που πρωτοέπιασα στα χερια μου το παιδί μου...ποιανου ειναι αυτο το γερασμενο προσωπο; μοιαζει τοσο ξενο...δεν ειναι η ψυχή μου"

    Αν φυσικά ο ανθρωπος σου βγάζει μονο κακία...ειναι η αγαπη που δεν πηρε Κώστα...παλι παιδί ειναι...αλλά δεν πήρε οση αγάπη θα τον έκανε άνθρωπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή