δεν θα ξαναβγάλεις άκρη μαζί μου

Ο καιρός πέρασε χωρίς να το καταλάβει.
Μάτια ανοιχτά, μάτια άδεια.
Χωρίς ελπίδα, χωρίς προσμονή, χωρίς ανυπομονησία.
Περπάταγε και οι έγνοιες προσπερνούσαν η μια την άλλη στην αντίθετη φορά.
Το βήμα αργό, σταθερό, χωρίς σαφή ή προδιαγεγραμμένο σκοπό.
Δεν πήγαινε κάπου, δεν έφευγε από κάπου, η αγκαλιά κλειστή, τα χέρια στις τσέπες.
Περνούσε και καταλάβαινες ότι θα περνούσε άπαξ, δεν χρώσταγε σε κανέναν, ούτε κανένας του χρωστούσε, μα και αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, τα χρωστούμενα ήταν κερασμένα.
Για ποια ιδιοκτησία να μιλήσει, ποιο κεκτημένο να διεκδικήσει, όταν τα πάντα έφυγαν χωρίς να λείψουν και το μόνο που γύρισε ήταν ένα μπούμερανγκ, των μεγάλων λόγων, μα δεν ήταν εκεί για να το πιάσει, δεν ήταν κάν ο ίδιος που το πέταξε, μόνο κατ’ όνομα.
Αρχινάς να περπατάς μετά το πρώτο μούδιασμα, μετά το δεύτερο, αφού νιώσεις το σύγκορμο ανατρίχιασμα που σε κουρντίζει σαν παιδικό αυτοκινητάκι, σαν νιώσεις μέσα σου να ελατηριώνεται κάποιος φόβος, κάποια οργή και κάποος θυμός και αρχινάς να περπατάς, το πού δεν σε νοιάζει, περπατάς και ξεχνάς το χέρι που σε κούρδισε ή το λόγο, μόνο περπατάς και έχεις το νού σου στην αναπνοή, να είναι ρυθμική, γιατί αν αλλάξει τέμπο θα διαλυθείς, το έλασμα μέσα σου θα σπάσει και όλα στον αέρα θα τιναχτούν, σαν πιστόνια κακοσυντηρημένης μηχανής που λειτουργεί στα όριά της.
Περπατάς, περπατάς παίρνεις το πλοίο και πάνω του περπατάς, αν δεν βούλιαζες θα έκανες βήματα διαστημικά στο βυθό, πάντα με τα χέρια στις τσέπες, χωρίς ποτέ να κοιτάς αυτά που οι άνθρωποι χάνουν, πετούν ή εξαφανίζουν, αυτά που το σκοτάδι και η υγρασία καταβροχθίζουν με αργούς μονότονους ρυθμούς, γιατί τα ναυάγια δεν προκαλούν ποτέ χτυπήματα το ένα στο άλλο, μόνο οι άνθρωποι το κάνουν αυτό