13.9.08

πάντα ανοικτό


Το τηλέφωνο έμενε πάντα ανοιχτό, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, γιατί κάποτε που έκλεισε ή έσπασε σε ένα τοίχο, ο φίλος ζήταγε βοήθεια, κάποιον για να περάσει το βράδυ μαζί του, γιατί οι σκιές του βραδιού γίνονταν χειρότερες τη μέρα και διάλεξε να μην την ξαναδεί.

Από τότε το τηλέφωνο έμενε πάντα ανοιχτό.




Σε ελεύθερη απόδοση από την πατησίων του μίλτου πρωτογερέλλη. Πάνε χρόνια 7 και ακόμα θυμάμαι το βιβλίο και την ιστορία του. Εκδόσεις ύψιλον, πρωτοπορία.

ένα παλικάρι ο ιωνάθαν και η αγαπημένη του από όνειρο ζωγραφισμένη στον τοίχο του, βρίσκονται ένα βράδυ στο σπίτι του παλιού βασιλιά που έχει γίνει μπαράκι κουρείο και την καλεί να της το δείξει, σε μια αθήνα του νικολαίδη, σε ύφος ημερολογιακό, με μια ειλικρίνεια αφοπλιστική και μια ευαισθητη γραφή που τρεμοπαίζει σε παλλόμενα χέρια ή μάτια.

μια βόλτα, μια μηχανή, δυό αδέρφια, ένα στάσου στην πλατεία που δεν άκουσαν, μια κίτρινη απροσεξία και μια βαμμένη πατησίων.

δεν είναι μια ζωή 95+1 σελίδων, αλλά μπορείς σε τόσες να ζήσεις μια ζωή




αν ήθελα κάτι να πώ, στη δύσκολη στιγμή, μην το σκεφτείς καν, πάρε, σαν χάρη