20.8.07

αληθινή ιστορία

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολύ καλή σχέση με την αλήθεια, ούτε η αλήθεια με μένα. Μη βιαστείς να με κρίνεις πως αντιγράφω την ψεύτρα του κοκτώ, δεν ξέρω αν με καμιά διεισδυτική ματιά στα βάθη του χωροχρόνου με είδε ο παραπάνω και έγραψε για μένα, εγώ το διάβασα μεγαλωμένος πιά, στα χρόνια της απεξάρτησης.



Παθολογικός ψεύτης ήταν η διάγνωση. Όχι από κανένα σοβαρό επιστήμονα, από τη Νότα τη χοντρή νηπιαγωγό μου, που με σήκωνε από τα αυτιά, το γουρουνοειδές με τα μαλλιά σε παντοτινό κότσο, για να λεπτύνονται τραβηγμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, σαν με συνελάμβανε να χτίζω λεκτικούς παράλληλους κόσμους με την πραγματικότητα.



Καλούσε τη μάνα μου στο γραφείο της για να με κατηγορήσει, να με δείχνει με το δάχτυλο σαν εισαγγελέας τον χειρότερο υπόδικο του καταστηματός της που αρνείτω να συμμορφωθεί, να σωφρονιστεί σύμφωνα με τις προτροπές και τις υποδείξεις της.



Ότι έλεγα ψέματα, για τα πάντα, για τα ξεριζωμένα λουλούδια, για τα γρατζουνισμένα γόνατα, για το όνομα των υπαιτίων και για το ίδιο μου το όνομα. Και αν έγραφα στους τοίχους το ίδιο σχεδιάκι κάθε μέρα, και ας με ανέκρινε τραβώντας μου τη φαβορίτα, ποτέ δεν αποκάλυπτα πως ήμουν εγώ, ακόμα και αν με έβλεπε, προφασιζόμουν πως είχα τα χέρια στραμπουληγμένα και έκλωθα ιστορίες για το πώς είχαν όλα συμβεί κατά την εκτίμησή μου.



Μπορεί να έφταιγε ότι πήγα στο σχολείο σχετικά μεγάλος, τότε ήταν εποχές δύσκολες και ο πάππος ήθελε βοήθεια με τα πρόβατα και τη βοσκή, δεν ήταν ότι δεν θα πήγαινα ποτές, απλά θα με καθυστερούσαν κανά δυο τρία χρόνια και τότε θα τα μάθαινα καλύτερα.



Στο δημοτικό η μάνα με υπερασπιζόταν όλο και ασθενέστερα, ο κανακάρης είχε πρόβλημα συμπεριφοράς, της είχαν συστήσει να με πηγαίνει σε συμβουλάτορα, για να αντιμετωπιστούν όλα τα σοβαρά προβλήματα που μου είχε δημιουργήσει η επικείμενη διάλυση της οικογένειάς μας. Και τότε ξεσπούσε η ίδια με κλάματα, ότι ποτέ δεν είχε δημιουργηθεί πρόβλημα στην οικογένεια και ότι τα βγαζα από το μυαλό μου, ένα μυαλό λίγο ανισόρροπο που ήθελε να δημιουργεί καταστάσεις και να ναι πάντα το θύμα και ο ήρωας.



Ο συμβουλάτορας δεν είναι ότι δεν τα βγαζε πέρα, απλώς χρέωνε τα κέρατά του στις επισκέψεις και αποφάσισαν οικογενειακώς να διορθωθώ με την μέθοδο της λούρας και της βέργας. Ομολογώ πως είχε αποφασιστική επίδραση στην ψυχοσύνθεσή μου, γιατί τα χέρια και ο κώλος μου είχαν γίνει κατακκόκινα σαν φυρίκια από τις βιτσιές και ανεστάλει ο δημιουργικός οίστρος μου.



Σταμάτησα να ψεύδομαι και άρχισα να ψευδίζω. Όλα για να τραβάω την προσοχή. Άλλαζα σειρά στις λέξεις, χρησιμοποιούσα ιδιότυπη σύνταξη για να μην γίνομαι κατανοητός και πάντα φορούσα μεγαλύτερα ή μικρότερα ρούχα απ’ ότι μου πρεπαν, σαν έκτρωμα στο χωροχρονικό συνεχές.



Η πραγματικότητα με πλάκωνε σαν μαντανία το κατακαλόκαιρο, ασφυκτιούσα, τα χρώματα μου φαίνονταν λιγοστά σαν EGA και γώ είχα συνηθίσει στα έγκατα του ουράνιου τόξου.



Οι παρέες με προσέγγιζαν και όταν δεν είχα κάτι ενδιαφέρον να τους πώ και να δείξω, έπιανα δουλειά, το χτίσιμο. Το ψέμα θέλει τέχνη και φαντασία, σαν τούβλα και τσιμέντο και φτιάχνεις τα πάντα. Τα πάντα, οι μνήμες, οι καταστάσεις, τα όνειρα και τα μυθιστορήματα γίνονταν υλικά οικοδομικά για να αρχίσει το θαύμα να συμβεί. Κρατούσα πάμπολλες εξαιρετικές ιδιότητες για μένα και στους καλούς μου μοίραζα μερικές, όλοι μαγικοί, όλοι ξεχωριστοί, άνθρωποι που θαύμαζα έφτιαχνα γέφυρες για να τους φτάνω και δεσμούς για να συμπαρασύρομαι στις ωραίες παρέες τους και εγώ, ο μόνος.



Είναι άσχημη η μοναξιά όταν δεν την επιθυμείς και εγώ δεν την ήθελα. Ψόφαγα για επιβεβαίωση, αναγνώριση, εκτίμηση και σεβασμό, μόνο που όλοι και εγώ αναγνωρίζαμε πως δεν υπήρχε κάτι να ανακαλυφθεί, ένας θησαυρός μέσα μου, κάποιο πολύτιμο μέταλλο, ένα διαμάντι βρέ αδερφέ, μόνο καρβουνίθρα και σκόνη.



Σαν κάποιος δεν με ήξερε και ξεκινούσε να κάνει ερωτήσεις βρισκόταν μπρός στον φανταστικό μου κόσμο, που φάνταζε παραμυθένιος και όσο συνέχιζαν οι διευκρινιστικές ερωτοαποκρίσεις το οικοδόμημα αναπτυσσόταν οριζόντια και κατακόρυφα, κυρίως το δεύτερο, έφτανε σε ύψη δυσθεώρητα, για να σε πιάνει ίλιγγος, προσπαθώντας να εξηγηθούν τα ανεξήγητα με πόρτες και παράθυρα, καταπακτές και αναδρομές, το κάστρο έμοιαζε με το σώμα μου, σώμα ελέφαντα σε καμηλοπαρδαλίσια πόδια-άρε σαλβαντόρε γιατί δεν γράφεις πια- για να καταρρεύσει στην υπαναχώρηση του προτινού ενδιαφέροντος.



Κάποια στιγμή ήρθε ο κορεσμός.ήταν και μια φίλη που μου πεταξε ένα «δοκησίσοφε» που με κόλλησε για χρόνια στον τοίχο.σαν να ξύπνησα από λήθαργο. Βαρέθηκα τον εαυτό μου και σιχάθηκα το ψέμα μου. Ήμουν πιο δήθεν και από το μπουκάλι της άμστελ που από μακρυά μόνο το καπάκι της σε προειδοποιεί για το υπαρκτό περιεχόμενο.



Άλλαξα. Μπορεί και να Μεγάλωσα. Μπορεί και να Ωρίμασα. Σταμάτησα το ψέμα και αποφάσισα να δουλέψω το άλλο άκρο, αλήθεια και μόνο αλήθεια.



Μαλακία μεγάλη, γιατί όλοι θέλουν το ψεματάκι περισσότερο από την απόλυτη αλήθεια. Δεν σε αγαπάω, με κουράζεις, φύγε σε παρακαλώ, δεν είσαι ότι έψαχνα, με εκνευρίζεις από πάντα, δεν ξέρεις να μαγειρεύεις ούτε βραστό αβγό, τι εννοείς δεν ότι δεν χρειάζομαι ένσημα.



Έπιασα τα πάντα από την αρχή και από σχεδόν μηδενική βάση, το μόνο που είχα μάθει με τα χρόνια ήταν το διάβασμα και ήταν το μόνο που δεν είχα εγκαταλείψει. Έχτισα ένα άλλο προφίλ, πιο στέρεο, πιο ουσιαστικό, γιατί μέσα στον κυκεώνα του ψεύδους είχα χάσει την μπάλα, για το τι πραγματικά ήταν πραγματικό και τι όχι.



Αυτή τη φορά η απομόνωση ήρθε πιο φυσιολογική, γιατί οι άνθρωποι που είχαν συνηθίσει έναν διασκεδαστή γύρω τους δεν μπορούσαν να αντέξουν την κριτική του. Τα λόγια πλέον λιγοστά και συγκροτημένα. Κάλυψα πολλά κενά, μου άνοιξα πολλά μονοπάτια, όχι σε βάθος, μα σε έκταση. Το βάθος άργησε.



Οι παρέες μου άλλαξαν, καινούρια πρόσωπα με πλαισίωσαν, όλα καλά. Ήρθε ο καιρός του πτυχίου και της πραγματικής δουλειάς. Ήμουν για κλάματα. Η αλήθεια ήταν απαγορευτική και απαγορευμένη. Όλοι ήθελαν κάποιον σίγουρο για ότι έλεγε, ακόμα και αν δεν ήξερε την τύφλα του. Άργησα λίγο να το καταλάβω. Ήθελαν κάποιον έμπειρο, εμπειρία δεν είχα, χρειαζόμουν απελπισμένα τη δουλειά.



Απλή η λύση του προβλήματος. Μια ολόκληρη ζωή είχα μάθει να μιλάω με τις ώρες, με τις μέρες για πράγματα που μου ήταν άγνωστα. Επιστρατεύτηκε το ύφος των χιλίων καρδιναλίων, επιστημονική ορολογία, διαίσθηση, μαιευτική τακτική, στόμφος και ανυποχώρητη διάθεση, ώστε σε ένα δύσκολο τομέα, με αρκετές ευθύνες να μπορέσω να αντέξω για το λίγο που χρειαζόμουν ώστε να καλύψω την έλλειψη εμπειρίας με τρελό διάβασμα, με προσεκτική παρατήρηση, με κόπο και αρκετά λάθη. Έχουν περάσει χρόνια και είμαι ακόμα εκεί, μερικοί πιστεύουν ότι είμαι πετυχημένος, εγώ ξέρω τι λούκι πέρασα.

Θα μου πείς τι τα λέω όλα αυτά;



Κάτι ήθελα να γράψω για να με θίξω, γιατί είναι μια πραγματική ιστορία, μπορεί και όχι γιατί στέρεψα από ιστορίες, ή γιατί κάποτε είδα μια πραγματικά αληθινή ιστορία. Και αυτή θα ήθελα να διηγηθώ.



Τα παιδιά στη γειτονιά μου πιστεύουν τι ξέρω σχεδόν τα πάντα και έρχονται συχνά πυκνά και με ρωτάνε. Το ύφος που λέγαμε.



Στη γειτονιά υπάρχει και ο Γιάννος, ο ξαδρεφός μου ο μικρός. Είναι ένα καθαρματάκι που έχει έντονη προσωπικότητα και αντίθετα από μένα αντί να σκαρφίζεται ιστορίες όπως εγώ στην ηλικία του, έχει το θάρρος να με ρωτάει. Μακάρι τότε να το μπορούσα και εγώ. Που λές τώρα μαθαίνω τον Γιάννο να γράφει εκθέσεις, σαν να λέμε βάζουμε τον κλέφτη να μάθει τον φύλακα πώς να φυλάξει το ταμείο.



Είμαστε ακόμα στο στάδιο της μιας πρότασης, με τον καιρό ο Γιάννος θα γίνει ο ήρωάς μου πιστεύω, γιατί θα κοιτάξω να μάθω τον κόσμο πάλι μέσα από τα μάτια του και να του τον δείξω από τα δικά μου. Του βαλα πριν κανα μήνα να μου γράψει 4 προτάσεις με 4 λέξεις. Το αποτέλεσμα είναι μια πραγματικά αληθινή ιστορία


ένα κλίκ στην εικόνα και θα δείτε επτάχρονη γραφή, σε παρθενική προσπάθεια έκθεσης ιδεών.

χνούδι μου, τον προετοιμάζω για τα δικά σου κείμενα,

σε μερικά χρόνια..

3 σχόλια:

  1. [ήθελα κάτι να πω, αλλά αφού μιλας στο χνούδι, θά'ταν αδιακρισία...]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μα τι παραπονιάρα που είστε καλε ρόδο!!
    χαίρομαι για τούτο το προσόν σας.

    για το χνούδι προετοιμάζω τον γιάννο, για τα κείμενά του που χουν αστερόσκονη πάνω τους, δεν είναι του κόσμου τούτου σας λέω.
    πάντα μου άρεσαν οι προτάσεις που ξεκινούσαν:

    κάτι ήθελα να πώ, μα.. ασ' το καλύτερα
    διαθέτουν τουαλέτα και κάνουν είσοδο femme fatale
    περιμένω σε..μοιραίο ρόδο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έφερα πολλές φορές στεναχώρια λέγοντας πράματα που πίστευα,
    και σε μένα και σε άλλους,
    κυρίως σε μένα
    τώρα του λέω και κανα ψεμματάκι μια στις τόσες,
    ή μάλλον,
    δεν του λέω όλη την αλήθεια,
    και είναι χαρούμενος, δεν στεναχωριέται,
    κι όταν θα του πω την αλήθεια,
    ξέρω εγώ, σιγά σιγά, με τρόπο

    ΑπάντησηΔιαγραφή