ο,τι δεν κάηκε

Μετά από ένα χρόνο απεκδύθηκε των ντυμάτων της και απόμεινε
Φτενή φλούδα ξύλο να ζητά μάτια αγαπημένα να αγαλλιάσει
Το όνομά της γνωστό από παλιά, Γαλήνη την φωνάζω,
Συντροφιά στο εργαστήρι, αποκούμπι των ματιών,
Συνήθισα γύρω μου να είναι, μα νέοι γονείς στέγη στο σπιτικό τους θα της δώσουν, άνθρωποι όμορφοι μέσα στα μάτια, με μάτια χαρούμενα, γελαστά.

Σαν ποτέ σε χρειαστούν , να θυμάσαι να 'σαι γιάτρισσα της ψυχής, όπως και φτιάχτηκες.
Αντίο καλή μου.