το κέρασμα

-Καλημέρα, να σας φκιάξω τίποτα;
-Καλημέρα, ένα χαμόγελο.

-Το χετε ήδη,δε σας λείπει. Μια ομελέτα, κάτι να τσιμπήσετε;
-Τρώμε ο ένας τον άλλο με μικρές δαγκωματιές και τα σημάδια παράσημα του έρου.

-Με σκανταλίζεις μωρέλι μου. Κάτι να πιείτε;
-Την ανάσα της θέλησα, γιατί ξέχασα να ανασαίνω.

-Ουουουου, πως τα λές! Να φέρω τότες ένα γλυκό;
-Φέρε μας δύο γλυκά και μια κανάτα μέλι και κάτσε δίπλα μας, αυτό είσαι για μας.
Μια στιγμή γλυκοκυρά, να βγάλουμε μια πλάκα.

-Μη ευλοημένε μου, μη και πετούνε τα μαλλιά μ’ πάω να τα στρώσω και έρχομαι.
-Στις πλάκες οι αγαπημένοι δεν βλέπουνε μαλλιά, ρούχα ή τα τριγύρω, μάτια, μόνο μάτια βλέπουνε και σ’ αυτά δεν αλλάζουν τα μούτρα τους με το νερό.
Κάθισε κοντά μας.

-Τι ξελοιάρης που είσαι. Ξώβεργα στένεις και πιάνεις τέτοιους συλλοισμούς; Να φέρω τις πλατσέδες, να φέρω τις βυσσινούδες και δυο ποτήργια κρύγο νερό και να την εβγάλουμε τότες την πλάκα. Τι, με άδειο τραπέζι;

…..

-Να στάσου κοπελιά μου να μου κουμπώσεις και την αλυσίδα τη χρυσή , είναι του αντρού μου, έτσι βγάζαμε εμείς από τα παλαιά πλάκες.

-Με το τρία και θα βγεί η πλάκα, κάντε χώρο να ρθώ ανάμεσά σας. Και θυμηθείτε, μην γελάτε, γιατί θα βγείτε ομορφότερη από την κερασομαλλούσα.

Βρε, τι σας είπα, μην χαμογελάτε…

Αχ καλέ κυρά, Άγγελος σκέτος είστε!