28.8.07

το σημάδι του φύλλου

- καλημέρα. Να σας ενοχλήσω;
- Παρακαλώ, πείτε μου.
- Είμαστε από τον σύλλογο διδασκόντων του σχολείου στο παραδίπλα τετράγωνο.
- Ωραία, από μένα τι θα θέλατε; Παιδιά δεν έχω και η παιδική μου ηλικία έχει περάσει προ πολλού.
- Να, πώς να το πώ, δεν ξέρω, μην σας προσβάλω, το ξέρουμε πως ζείτε μόνος, εε σχεδόν, θα θελα να πώ, ότι τα παιδιά, μα και οι λοιποί καθηγητές θα ήθελαν, εε
- Παρακαλώ πείτε μου ελεύθερα τι θέλετε, μα γρηγορεύετε, κάνει κρύο και είναι ώρα για το τσάι μου.
- Να σας πώ στο αυτί; Μην με παρεξηγήσετε, θα καταλάβετε
- Δεν μπορώ να σας καταλάβω τους εκπαιδευτικούς, ούτε τώρα ούτε τότε. Πείτε μου ή καλύτερα ψιθυρίστε μου.
- Εε, πώς να το πώ, να, ΞΕΡΟΥΜΕ!
- Τι πράγμα;
- ΞΕΡΟΥΜΕ σας λέω. Κάποιος το είδε με τα μάτια του. Αυτό ζητάμε. Μπορούμε να το δούμε;
- Δεν ξέρω τι λέτε. Δεν ξέρετε τι λέτε. Παρακαλώ απομακρυνθείτε.
- Μην κλείνετε την πόρτα. Πείτε μου, είναι αλήθεια, έτσι;
- Ξεκουμπιστείτε από την ιδιοκτησία μου. Θα φωνάξω..
- Την αστυνομία; Θα το κάνετε; Είστε σίγουρος;
- Για τον θεό, με απειλείτε;
- Όχι, σας προλαβαίνω, αυτοί είναι μπαμπουίνοι, με το που θα αναφερθεί η ύπαρξή του, θα το αναζητήσουν και θα το κατασχέσουν και ξέρετε τι θα απογίνει.. ένα τσούρμο επιστημόνοι θα το κατατμήσουν για να το πολλαπλασιάσουν, θα το πληγώσουν για να φτιάξουν τέρατα που να αντέχουν τη μόλυνση.
- ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ, ΓΙΑΤΙ DFGDSGD., Και ό,τι λέω το εννοώ!
- Θα ρισκάρεις την μπλόφα παππού; Εμείς θα μπούμε μέσα, θα κάνουμε τα πάντα για να μπούμε μέσα, αργά ή γρήγορα θα το δούμε. Θες με το καλό, θες με το άγριο, θέμα δικό σου, μια φορά στο ζητήσαμε ευγενικά.
- Ποιοί είστε εσείς; Με τρομάζετε,
- Μην ταράζεσαι παπού, μόνο πάρε το κωλόχερό σου από το τηλέφωνο, γιατί θα μας ακούσουν και πού να ψάχνεις για δάχτυλα μέσα στο βράδυ.
- Δεν σας ανοίγω.
- ΤΟ ΛΟΣΤΟ. ΣΠΡΩΞΤΕ, ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΗΛΙΘΙΟΙ, ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΑΣ ΣΠΡΩΞΕΙ ΤΩΡΑ.
- Τι σας έκανα; Που το μάθατε; Ποιος μίλησε;
- Στη μπάντα παππού, πες μας που είναι. Κλείστε την τώρα, μην καρφωνόμαστε.
- Δεν ξέρω τι λέτε. Αφήστε με ήσυχο.
- Τι ήθελες το λάστιχο παλιόγερε; Να αυτοκτονήσεις με το αυτοκίνητο ή να αυτομαστιγωθείς; Πές μας που είναι. Που το βρήκες;
- Για τελευταία φορά σας εκλιπαρώ, δεν ξέρω τι μου λέτε.
- Το σκαλιστήρι σε πρόδωσε, είναι πολλοί που θα διναν το ένα του νεφρό για να δούν και να μυρίσουν ένα φυτό ξανά, πόσο μάλλον για να το αγγίξουν. Ο πλανόδιος σε έδωσε αν αυτό είναι που σε απασχολεί. Που είναι;
- Ποιοι είστε;
- Οι απελπισμένοι της Μεγάλης Φωτιάς, του Μαύρου Θανάτου.
- Και εγώ απελπισμένος είμαι, καμένος, έχασα φίλους, γνωστούς, κόσμο δικό μου, γή, περιουσία, όλα χάθηκαν, όλοι έχασαν.
- Ποιανού το χέρι ήταν που έσπειρε τον όλεθρο; Ποιος μας στέρησε τη χαρά; Ποιος στέγνωσε τον πλακούντα και μας αφαλόκοψε από τη μάνα Γή;
- Δεν ήμουν εγώ! Δεν ήμουν μόνο εγώ! Μην τιμωρείς το χέρι, ψάξε το νού και κόψε του το λαιμό. Έχω να σου πώ πολλά..
- Δεν με αφορούν, ούτε εσύ μας αφοράς, την ελπίδα ψάχνουμε, μην απομένει όμηρος στα χέρια του βιαστή της.
- Να σας εξηγήσω, μα έχουν περάσει χρόνια και μετάνιωσα. Μετανιώνω και θλίβομαι μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό δεν περνάει να μην προσπαθώ στο νού να τα πάρω όλα πίσω.
- Το λίγο το δικό σου και το λίγο κακό του άλλου, κρίκοι ενός αλύσσου, που όλοι μαζί τραβήξατε τον κόσμο στο σκοτάδι. Θα πληρώσεις, μόνο πες μας που το χεις βαλμένο.
- Δεν ήταν ομηρία, άνθρωπος είμαι και εγώ του κόσμου τούτου, έσφαλα, έκαμα λάθος, ήταν να επανορθώσω.
- Αυτή θα είναι η τελευταία σου κουβέντα; Που είναι η ελπίδα;
- Τη φροντίζω χρόνια τώρα, βρείτε μου ελαφρυντικά, σας παρακαλώ, σας ικετεύω.
- Μην ντροπιάζεις τη γή που προσκυνάς, τη γή που θα σε φάει. Άλιωτος να πάς, ούτε τα σκουλήκια δεν θα σε καταδέχονταν, αν μόνο ήξεραν. Που είναι;
- Στου φωταγωγού το σωλήνα φύτρωσε, κουκούτσι που ληθάργεψε παραπάνω απ’ ότι τα άλλα άντεξαν. Ξύπνησε μόνο, το τελευταίο. Όλα κάηκαν, όλα χάθηκαν, από τον ήλιο; Την ακτινοβολία; Από λύπη; Από κακία; Δεν ξέρω πώς και γιατί δεν άντεξαν όσα δεν κάηκαν, μόνο που όταν το τελευταίο είδα, το μετάνιωσα. Το σπίτι και τα λεφτά, η θέση και τα ποσοστά δεν άξιζαν. Κάηκαν πολλοί δικοί μου ξέρετε. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω από την αρχή και όλα θα τα άλλαζα.
- Πες μας το όνομα του επόμενου μονάχα. Την ελπίδα θα την βρούμε εμείς, δεν έχεις σκοπό να την δώσεις.
- Θα με σκοτώσετε. Εμπρός, ελάτε. Κάθε μέρα πεθαίνω.
- Ήταν μέσα και ο υπουργός;
- Πρέπει να ήταν. Δεν είμαι σίγουρος. Τα παπούτσια δεν ξέρουν ποια πόδια τα φοράνε.

Μπφφφφ…

Ψάξτε το χώρο καλά και αφήστε το σημάδι του φύλλου στον τοίχο.

2 σχόλια:

  1. σενάριο φαντασίας, πρόβλεψη και οιωνοί, ή εφιάλτης;
    την ελπίδα τη βίασαν οι φλόγες,
    και το θάρρος προσπαθούν να φυλακίσουν,
    μα δε θα καταφέρουν τίποτα
    αν νιώσουμε,
    αν σκεφτούμε,
    αν σκύψουμε.
    η γη θα συγχωρέσει,
    εμείς δεν ξέρω αν φανούμε αντάξιοί της

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η συγχώρεση προυποθέτει συνείδηση και η φύση δεν λειτουργεί με τις ανθρωπινές φόρμες.

    άλλος είναι ο ρόλος της και αυτόν τον ξέρει καλά.

    δεν μπορείς να την βλάψεις, γιατί η ασχολία της είναι η εξέλιξη και εμείς ένα δυναμικό στοιχείο της.

    αν κάνουμε σε κάποιον κακό είναι στο είδος μας, που δεν ξέρουμε κατά πόσο στις καινούριες ισορροπίες που θα αποκτήσει η φύσις θα χουμε μέρος και λόγο ύπαρξης.

    κάποτε ημασταν μέλη της και τώρα λειτουργούμε σαν παράσιτα.
    βυζαίνουμε δίχως σταματημό, τη γονατίζουμε σαν ελέφαντα σε τσίρκο, με μια δαγκωματιά ξεσκίζουμε τη σάρκα και κλαίμε πάνω από το πτώμα της.

    ο άνθρωπος το τσιμπουράκι.

    για την φύση των ανθρώπων και το μέλλον τους στη γή υπάρχει ο μύθος του αισώπου με τη χελώνα και τον σκορπιό.πάντα επίκαιρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή