περι χρόνου και άλλων λοιπών

Σε μια βιτρίνα μέσα είδα τη χαμένη μου σχέση με το χρόνο, ένα καταπράσινο μικρό με χρυσαφένιους δείκτες.

Αγρίμι ο καρπός δεν μπόρεσε το χαλινό να τον αντέξει, δεν υπήρχε ανάγκη άλλωστε να αποτελώ μέρος αυτής της πραγματικότητας, αυτού του χωροχρόνου, μου αρκούσε πως η δική μου είχε γαμάτα χρώματα και εμένα σκηνοθέτη.

Έκατσε στο μάτι μου καλά, στο χέρι φάνηκε να ταιριάζει και σαν έκλεισε το κούμπωμα η αίσθηση ήταν ότι συμπληρώθηκε μια απουσία.

Απ όταν κύκλωσε το χέρι δεν έλεγε να βγεί, μέρα νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι, βουνό και θάλασσα πάντα μαζί. Δεν το κοίταγα να πώ την αλήθεια, το πρόσεχα μη χτυπήσει, μα δεν το συμβουλευόμουν.

μια συμβουλή, ποτέ μη χαρίσεις σε έρωτα ρολόι, έρωτας και χρόνος δεν συμβαδίζουν, γιατί φαίνεται το αδύναμο το πρόσωπο του ενός στο πλαίσιο του άλλου.

Κάποτε με βρήκε μια καταιγίδα, μια μπόρα και αντίς να κρυφτώ, άνοιξα τα χέρια και σήκωσα το πρόσωπο. Μούσκεμα ως το κόκκαλο, περισσότερο ψάρι παρά άνθρωπος και ο ένας και η άλλη, εκείνη έβρεχε και εγώ χαιρόμουν.

Λένε πως της γυναίκας ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα, σε λούζει, σε αγκαλιάζει, δεν αφήνει πώρο ελεύθερο, σπιθαμή να μην ακουμπήσει, μια υγρή θερμή κουβέρτα λένε πως είναι η αγκάλη της, λες και τρέχεις στους τροπικούς που οι στάλες ποτέ δεν εγκαταλείπουν τις άκρες των φύλλων.

Τα δώρα είναι τιμήματα, ποτέ τους δεν ξαναχαρίζονται, δεν επιστρέφονται, δεν εκποιούνται, κρατιούνται ή πετάγονται, κάτι σαν αλληλογραφία, ένας προς έναν γράφει, ότι άλλο, εκ του πονηρού.

Ο χρόνος άρχισε να αλλάζει, η κάθε στιγμή γινόταν αιωνιότητα και οι βρεγμένοι πιο διψασμένοι για βροχή, πουθενά κανόνας και σύνεση, ρέγουλο και μέτρο, μπορεί να τα ξεραν κανένας δεν τους το χε πεί πως ο πιο γρήγορος βηματισμός σε φέρνει νωρίτερα στο φίνις.

Το ρολόι άλλαξε χέρι, όχι σαν σκυταλοδρομία, μα σαν αλλαγή από το ένα χέρι στο άλλο, μόνο που και τα δύο ήταν αριστερά. Το ένα έμεινε άδειο και το άλλο αντικατέστησε προηγούμενα.

Ο χρόνος την ιδιομορφία έχει να περνά γρηγορότερα τότε που θες να ξαποστάσει, μα κοντοστέκεται εκεί που δεν μπορείς τους χτύπους του να αντέξεις.

Το πιο γερό το σφίξιμο στις σχέσεις των ανθρώπων έρχεται ο θάνατος να το κόψει, σαν τέλος βιολογικό, σαν ασφυξία, σαν μπούχτισμα, πάντως το τέλος έρχεται και πάντα κάποιος από τους δύο είναι ανέτοιμος το μήνυμα να λάβει.

Το χέρι που ντύθηκε το ρολόι, ένιωσε να πιέζεται και άρχισε να αποκολλάται, ξεπεταλιδώθηκε από σύμπλεγμα και άφησε εκτεθειμένο το άλλο μισό, το χέρι του χαδιού κράτησε σπάθη, ξιφούλκησε το νεκρό σώμα και αναδύθηκε.

Νέα ταξίδια θέλουν νέους καπετάνιους και οι παλιοί τη βγάζουν στων λιμανιών τα καφενεία χαμένοι μες στη νοσταλγία και τη θύμηση.

Ο χρόνος εδώ διαστέλλεται, τα δευτερόλεπτα χτυπούν σαν ώρες και το αναθεματισμένο το ποτήρι κατεβαίνει όλο και πιο γρήγορα, λες και είναι από κάπου τρύπιο, λες και είναι το στομάχι του καπετάνιου τρύπιο, λες και είναι ο ίδιος κάλπικος ή έζησε κάτι κάλπικο σαν τρύπια δεκάρα.

Ο χρόνος δεν κυλά πραγματικά πιο αργά ή πιο γρήγορα, δεν αγκυλώνει πουθενά, ρέει αναπόφευκτα, μα επιτρέπει στον καιρό να χει γυρίσματα και να ταλαιπωρεί τα θύματά του, αυτούς που τόλμησαν ύβρη, σαν τα γατιά που εμπαίζουν τα μισοπεθαμένα ποντίκια.

Μια ώρα απρόσμενη, σε μια συννεφιά του νού και του καιρού, ένα τηλέφωνο να χτυπά, μια μικρή παγίδα να εξυφαίνεται, να βλέπεις τη γούβα και τα καρφιά, μα να κινάς προς τα εκεί σαν μαγεμένος, ακόμα προς τα εκεί προσανατολισμένος.

Στολίδι το χαμόγελο στο πρόσωπο γνώριμο, άλλος αέρας, σε άλλα πανιά ντυμένη η ελπίδα, κοκκινομάγουλη, ώριμη σαν φρούτο μελιστάλαχτο, αρκεί να απλώσεις χέρι και να το καρπωθείς, αλλά οι γέφυρες από καιρό κομμένες και η μεγαλύτερη απόσταση να φαντάζει των δυό παλιών αγαπημένων το ενδιάμεσο κενό.

Το αναγκαίο ψέμα, πως είσαι; Είμαι καλά . και εγώ καλά είμαι, αλλά κανείς τους να μην λέει αλήθεια, ο ένας να υπερβάλει τα πράγματα, η άλλη να ξεφουσκώνει, κάπου στη μέση βρέθηκαν, σχεδόν ίσος προς ίση.

Καμία κουβέντα για παρελθόν, κανείς δεν αγγίζει το μέλλον, σε ναρκοθετημένο έδαφος, μια λάθος απάντηση και οι δυό ανατινάζονται.

Έχω κάτι που σου ανήκει, εγώ δεν το χρησιμοποιώ και είναι κρίμα να μένει κλεισμένο σε συρτάρι. Στο μυαλό μου περνάει η εικόνα ξεριζωμένων σπλάχνων, αλλά η ευγένεια απαιτεί να μην φέρνεις τον δήμιό σου σε δύσκολη θέση.

Το καταλαβαίνει, για το ρολόι σου μιλάω, δεν μου φαινόταν σωστό να το φοράω, έψαξα-μέσα σε κούτες η κοινή ζωή μας όλη- , το βρήκα και στο φερα αν το θες.

Το κοίταξα και ήταν σαν να μην είχε χαθεί ούτε μια ολόκληρη ζωή από τότε. Ήταν ίδιο, κυπαρισσί με χρυσαφένιους δείκτες. Το παράξενο ήταν ότι λειτουργούσε ακόμη, δεν είχε χάσει ούτε λεπτό, ούτε μέρα, ούτε νύχτα.

Το δώρο δεν χαρίζεται, το ξέρεις.

Επιστρέφεται, αν το θες.

Γιατί με θυμήθηκες;

Ποτέ δεν σε ξέχασα.

Χίλια γιατί ρωτήθηκαν με μια ματιά, γιατί;

Γιατί τώρα, γιατί πάλι, γιατί τότε, γιατί όχι πάντα, γιατί γαμώτο, γιατί;

Ας πούμε πως δύο άνθρωποι που ήρθαν κοντά, πολύ κοντά κάποτε είναι κρίμα να μην μιλιούνται, σαν εχθροί, σαν άγνωστοι, η θέση των αγαπημένων και των φίλων μου είναι στη ζωή και στην καρδιά μου και δεν αντέχει αποκλεισμούς.

Η θέση των φίλων είναι στην καρδιά, η θέση των αγαπημένων στο θρόνο, στο χώμα ή στην εξορία. Αν ακόμη δεν μπορείς τούτο να το καταλάβεις, δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

Είσαι απόλυτος.

Απόλυτα δοσμένος, μα βγαίνει σε κακό μου.

Φεύγεις έτσι απλά;

Ποτέ δεν ήταν απλή η φυγή, απλώς με βλέπεις να φεύγω όρθιος.

Και το ρολόι;

Το ρολόι ευχαριστώ σε, θα το πάρω μαζί μου, δεν είναι το χάρισμα που παίρνω πίσω, μα ο λόγος και ο όρκος ο παντοτινός, σαν βάρος που πρέπει τον άλλον να ελαφρύνεις παίρνω πίσω αφήνω σε να πορευτείς, ήρεμη με γαλήνη.

Όπως του ψαρά το μέλημα είναι του χταποδιού τα βεντουζόποδα να κόψει σαν πάει ν ατου φύγει, έτσι έπεφταν οι δεσμοί που χα ο κουρσευτής στο πλοίο της πετάξει και τώρα πιο λυπημένος μα ελεύθερος ανέπνεα τον αλλαγμένο αέρα.

Παράμερα απόμερα μια πέτρα άνοιξε του ρολογιού τα σπλάχνα, ο χρόνος σταμάτησε, λυτρώθηκα από τον όρκο, το φόρεσα και τώρα με χέρι φορεμένο πράσινο κάθομαι και τα γράφω