μη μετακινείτε μοναξιές, μόνο ελπίδες

Κάποτε έφευγα για να γνωρίσω, να γεμίσω τον σάκκο μου μαγεία, βότσαλα, εικόνες, ήχους και λέξες.
τώρα πάω για να αδειάσω, δεν έχω άλλα σακκιά αδειανά, αυτά που έχω είναι παλιά και χωρούν μόνο όσα τους λείπουν, πάω να χαθώ σε μια θάλασσογραμμή, να ξυπνάω και να τηράω κάτι που δεν έχω ματαδεί.
Δεν κουράστηκα αυτό το χρόνο κι ας ξυπνάω κουρασμένος. Αντοχές μάλλον ψάχνω να βρώ και αντιστάσεις.

Δεν μου λέει τίποτα η κάμερα και η φωτογραφική, οι εικόνες που αξίζουν τραβιούνται από τα μάτια και τα αυτιά, ενώ βιώνονται από όλες τις αισθήσεις.
Δεν πάω να χτίσω γέφυρες, ούτε έχω καμία να γκρεμίσω, θα θελα μόνο να αφήσω στην παραλία ή στο βουνό φεύγοντας ένα νεκροσάβανο ομοίωμα του εαυτού μου, σαν του καλοκαιριού το τζιτζικίσιο ένδυμα.

Φεύγω κι ελπίζω να γυρίσω διαφορετικός, όπως σε κάθε πετυχημένη επέμβαση του εαυτού, όπως σε κάθε αλλαγή φάσης, να μηδενίσεις, να ξεπληρώσεις τα χρέη σου και να δείς καθαρά στον καθρέφτη τα θέλω σου γυμνά και τα μπορώ σου, δίχως τα φτιασιδώματα, τα ρούχα και τα ξύγκια.

Θα μπορούσα να αφήσω κάποιες διαδρομές για τους θαρραλέους και τους τολμηρούς, μα οι βουτιές είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και δεν χωρούνε υποδείξεις.
Δυό ευχές, να χαθούν όσοι το θέλουν και να βρεθούν όσοι το αξίζουν