18.11.08

γειά και αντίο, λοιπόν

Ήμουν σε ένα καφέ, με απαλή μουσική και μαλακό φωτισμό, με μια σοκολάτα απέναντι που κρύωνε όσο έβλεπα το χέρι μου πυρετωδώς να γράφει, με πόναγε, όπως κάθε φορά που έπιανε την πένα να γράψει, έγραφε πάντα παραπάνω από τις αντοχές μου, από μόνο του, το ‘βλεπα, ήταν σαν να αποφάσιζε και να διάταζε, χωρίς να υπακούει κανένα , παρά ίσως σε κάποια εσωτερική υπαγόρευση που δεν γνώριζε από μετρονόμους, συντακτικό ή ορθογραφία, από χρόνο ή κατάλληλο περιβάλλον, από ορθοφωνία ή επιείκεια

Η κοπέλα που με σέρβιρε ήταν καινούρια στο μαγαζί, δεν την είχα ξαναδεί, με μάτια μεγάλα και βλέμμα ακόμα περιποιητικό, με πλησίασε διστακτικά ρωτώντας, μήπως δεν ήταν όλα καλά, μήπως να μου ‘φερνε κάτι άλλο, μα οι απαντήσεις δεν θα δίνονταν από το στόμα, την έβλεπα και έβλεπα το χέρι μου να της ζητά συγγνώμη, γιατί το κέντρο λόγου είχε μετακινηθεί στα δάχτυλα που είχαν αυτονομηθεί και τα σαγόνια ήταν σφαλιχτά κλεισμένα

Είδε την αδειοσύνη στο βλέμμα και αποτραβήχτηκε, πισωπατώντας, μέχρι που μια παλιότερη της είπε τους υπνογράφους μην ξυπνά και κείνη σε σιωπή αμέσως συνετάχθη.

Το ζευγαράκι πίσω μου έδινε όρκους και έπλεκε δάχτυλα, η θάλασσα στο βάθος έκαμε τα ιστία να χορεύουν, ο αέρας έξω ανέβαζε τους γιακάδες στους περαστικούς και μένα οι λέξεις πέφταν στο χαρτί βροχή κι όποτε σταματούσα ήταν για μια νέα αμπούλα μελάνι.

Σε σκόρπιες φράσεις και υποσέλιδα είπα ότι δεν είχε στην πραγματικότητα ειπωθεί, έβαλα λόγια στο στόμα τους και με ένα χέρι μουδιασμένο, σχεδόν απονεκρωμένο τελείωνα τις προτάσεις δίχως τελείες καθώς έφτανε η μεγάλη

Σε μερικές προτάσεις καιρό στερεώθηκε η φωνή μου, επέστρεψα στον κόσμο αυτό και ξαπλώθηκε σχεδόν λιπόθυμη η γραφίδα. Οι φλέβες κόχλαζαν και τα νεύρα δοκίμαζαν χιλιάδες εκκενώσεις σε κάθε τους χειραψία, τα κατάφεραν, ξαμολύθηκαν όλα στο χαρτί και απόμειναν ξαπλωμένα, αποκαμωμένα, με χαμόγελο.

Μια μεταχρονολογημένη ερώτηση για απάντηση ήχησε στο μαγαζί, σαν την άνοιξη, στους πάγους που λυώνουν, που αποκρυσταλλώνονται όλες για βοήθεια οι κραυγές ή σαν αντίλαλος που άργησε να γυρίσει,

-Τη σοκολάτα εννοούσατε ή τη ζωή μου; μα που να καταλάβει, εδώ εμένα μου πήρε τόσα χρόνια. Την καθησύχασα με μια κίνηση τακτοποίησης.

-Είστε καλά; κάποιος με ρώτησε
-Τώρα ναι
Σηκώθηκα να φύγω ,κάποιος μου φώναξε,

-Κύριε, τα χαρτιά σας
-Ευχαριστώ, αλλά τώρα έχω όλες τις απαντήσεις




Κάθησαν στο ίδιο ή σε διπλανά τραπέζια:
Τρελή, ψύχος, ηρακλής, ραλλού, χνούδι, σαλβαντορ, ρόδο, ναμπ, λεξ, mat,σκιες, motorcycleboy, μιστ, συγνεφιά, αλαφροίσκιωτος, αδαής,candyblue, τίποτα, πύργος, καπετάνισσα, μορφέας, πράξεις βίας, ξένος, βροχοποιός,kerasomallousa, ανθρακωρύχος, odada, sadcharlote, hdd345f, fragile, στέλλα, northella, aura, pandiony, genna, pixie, spy, koko, xrysfish, μόνα
λυπάμαι για όσους ξεχνώ

ωραία ήταν




Το βοριαδάκι έξω με φίλησε στο πρόσωπο και οι βροχοστάλες νότισαν το καφετί παλτό μου.

14 σχόλια:

  1. δεν είχε σελιδοδείχτη να φανταστώ γιατι μαλλόν ακόμα στο καφέ είμαι, έγινα απλίκα, έπιπλο, κούπα, μπαστούνι, καρό, σπαθί σαμουράι και τα έκανα χαρτοπόλεμο.
    λοιπόν μάγε, που έχεις τώρα όλες τις απαντήσεις πές μου που είναι αυτό το μαγικό καφέ και λύνει ερωτήματα!!!!
    η μάλλον το κεφάλι σου θέλω σαν νεοσαλώμη.. μα αυτή ηταν κακομαθημένη, ο οχι όχι, κάτι άλλο..
    να σκεφτώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ¨τελικα..τη σοκολάτα που άφισες θέλω γιατι κάνει πολύ κρύο στη Διμητσάνα και χριάζομαι λίγη εγκεφαλική τροφη,ενω εσύ!!!!!!!!!!!
    ;oPPPPPPPPP

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι ωραία που ήταν..
    Να το ξανακάνουμε..


    Στα αλήθεια, αυτή τη φορά:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εκτώς απο σοκολάτα θα παραγγίλουμε και καμια τεντούρα επιτέλους
    εεεεεεεεεε
    και κάτι να τσιμπίσουμε τώρα που έχουμε και απαντίσεις να τις ανταλλάξουμε με τίποτα πιο απτό!!!!!!!!!!!!!

    ..

    ''..όποια και να σαι, ότι και να σαι κάνε μου απόψε συντροφιά..''

    ''..nightmear.. i wonder if is gonna end tonight.. dreamless..never ending nightmear..panishing me for the things i do..''

    ''..ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου να τραγουδίσω στερνή φορά..''

    ''..the show must go on..''

    τσιπουράκι κανείς?
    πουράκι?
    έρωτα?
    ερατώ?
    κόλλημα?
    ξυράφια?
    ομίχλη?
    χάπι?
    happy?
    αγάπη?
    ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Pandiony μουυυυυυυυυυυ


    Πάρτι στου Κώστα κάνουμε!!!


    :))))




    Aura

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ι ναι κι όχι ένα , πολλά!!
    τι κάνεις τέτοια ώρα ??
    είμαι στο τζάκι αγκαλιά με το λαπτοπ και κινηγάω την κρίση που έρχετε.
    δεν είμαι και στα πολύ καλα μου όπως κατάλαβες, κάνουν κι εδώ πάρτυ οι εμμονές μου..
    αίματα.. θέλω ένα έγκλημα να βάλει τέλος και να με απελευθερώσει..

    ''..δεν θέλω να μαστε ουτε φίλοι ούτε εχθροί.. θέλω να μη θυμάμαι..κι όταν ξυπνήσω το πρωί να σαι κει να μου πείς να μη φοβάμαι..δώσμου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί μαζί να καπνίσουμε ένα τσιγάρο...δεν θελώ να με βλέπεις να πονάω..''

    ντιριντινι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κι όμως αν φύγεις θα κλείσει ένα από τα μεγαλύτερα παράθυρα βιωματικής γραφής. Καλό μεν για σένα που πήρες τις απαντήσεις σου, κακό γι αυτούς που την ομορφιά της ψυχής σου μαζί τους μοιράστηκες και τώρα επιστρέφουν λιγότεροι κι ακόμα πιο ρηχοί. Να είσαι πάντα καλά και τόσο όμορφος.
    ΥΓ. δεν είμαι κανείς που συμπορεύτηκε μαζί σου μα ένας που εσύ άθελά σου στο μέρος του πήγες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για κει που δεν μπορω να μιλήσω:

    Αν είναι να τα χαλάσουμε πώς θα κρατήσω το μισό μου ανέπαφο...; δεν ειναι μονο που δεν μπορω...με ρωτας αν θελω ;
    πώς θα ξεχωρίσω το μισό το πριν από το άλλο το μετά όταν γινήκαν ένα ;
    το μισό το πριν , τόσο λειψό, τόσο άμορφο, τόσο ανούσιο....το λαβωμένο θέλω, το σημαδεμένο...
    μόνο με ουρανό γίνηκαν τουτα τα σημαδια...μόνο με ανάσες βαθιές, βαθιες βαθιές....τόσο που γίνανε αίμα μου και τωρα μέσα μου πότισε όλα τα κύτταρα, καμια φορα δηλητητριο στην καρδια μου, αλλα πάντα ζωντανό, από κεινον τον άλλης ζωής αέρα....

    Για εδώ που με αφήνεις να μιλήσω:

    Φτωχή η φωνη μου και απλή, όμοια με τη σκέψη μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά δε νομίζω πως στέρεψε ο λόγος σου....κι όχι μόνο...δε νομίζω πως θα στερέψει ποτέ...ίσως η διάθεση της κατάθεσής του...ίσως αυτή
    Απ' όταν άρχισα να σε διαβάζω, είδα έναν ακούραστο σκαπανέα, που όλο του βάθους έσκαβε....όλο του βάθους...κι ας άνοιγε πληγές και ας έστριβε το μαχαίρι εκει που πιο πολύ πονούσε....μια ανάγκη , δεν ξέρω ποια, πειραζε την πληγή να τρεξει το πύον μήπως και ξαλαφρώσει...μα όσο και να καθάριζε αυτή η πληγή έμοιαζε να μην καλοφορμίζει

    Πολλοι νομιζουν οτι γραφουν, πολλοι νομιζουν ότι σκάβουν μέσα τους, πολλοι νομιζουν πως καταθετουν την ψυχή τους...πολλοι νομιζουν....

    Δε θα μιλησω για ψευτικους εντυπωσιασμους, άλλωστε πάντα ήμουν αφελής στη σκέψη και στην έκφρασή της

    Όχι αντιο....εις το επανιδείν

    η συγνεφιά σου

    σου ειπα δεν ειμαι παντα γκριζα...συχνα ειμαι λευκη και μπαμπακενια....για όνειρα πλασμενη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καταλαβαίνω καλέ μου.


    Θα τα λέμε αλλιώς.


    Φιλιά στην κερασομαλλούσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. λοιπόν, πήρα ένα γράμμα σήμερα το μεσημέρι.. ο αποστολέας υπογράφει
    "η σερβιτόρα", ενώ η σοκολατένια μυρωδιά του χαρτιού από λίγο και θα το καταδίκαζε σε διαδικασία πέψης.. (για ποιον θα ήταν καταδίκη είναι άλλο θέμα..).

    Εν ολίγοις και για να μην μακρηγορώ, μου γράφει για εκείνα τα χαρτιά που παρατήσατε στο τραπέζι.. για αυτά δεν πειράζει, λέει, μα είναι και μια απόφαση αφημένη στο τραπέζι σαν μπρελόκ με ένα κλειδί..

    Άστο κοπέλα μου, της γράφω, δεν το χρειάζεται.. μόνο ετοίμασε μια ζεστή σοκολάτα κι έρχομαι... ίσως αφήσω και το δικό μου κλειδί..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. έλα Κώστα να δεις κάτι σούπερ αυγά που μαγηρεύω στον χείμαρο, το γύρισα σε συνταγες!!!!!!!!!!
    χοχο
    σε φιλώ φιλέ μου,
    πότε θα έρθεις να σας φτιάξω λουκουμάδες???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ααααααααααααααααααα, που έπεσα,
    να ξύσουμε μαζί το μολύβι, αυτό, αυτό νομίζω είναι, δεν έχει μύτη Κωστή μου...

    να το παλέψουμε ή να πιούμε ζεστή σοκολάτα?

    τι να σου φέρω, βιολιά, άρπες, μαντολίνο, κιθάρα, όμποε, η φωνή γλυκιά μελωδική
    μ' ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί, τι να φέρω, πες μου φιλαράκι μου?

    να κάνουμε το μολύβι να κυλήσει στο χαρτί και το βλέμμα ν' αστράψει, και μιά απ' αυτές τις όμορφες αγκάλες, να το έγραψα σωστά, χωρίς δυό γγ...

    κι εδώ να! δυό φιλιά από καρδιάς αφήνω δίπλα στο χαρτί και το μολύβι να στάξει λόγια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή