2.9.08

μια όνειρος δίχως κεράσια











Κλείνω τα μάτια, μαζεύω τα υλικά μου, οι βοηθοί θα δουλέψουν και σήμερα υπερωρίες.

Εργοτάξιο το μαξιλάρι, κόσμοι θα στηθούν πάνω και κάτωθέ του, με λίγο σάλιο στην άκρη των χειλιών κρεμασμένο, σαν μια άγκυρα για να μην απογειωθεί το σώμα.

Απλώνω τα χέρια ανοιχτά σε στάση παράδοσης και τα πόδια ακουμπούν το ένα στο άλλο σε στάση αντοχής, σαν υποστηλώνοντας παλιά μπαλκόνια και ο νούς μέσα απ τα κλειστά πατζούρια ζωγραφίζει το φώς στους τοίχους αι τα αντικείμενα.

Το σεντόνι σκεπή γα το σώμα, να το προστατεύει σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, σαν τα παλιά αρχοντικά που προστατεύονται έτσι από τη σκόνη, καθρέφτες, ντιβάνια και πολυθρόνες σκεπασμένες, που άμα τη αφίξη του κατόχου, αποληθαργούν από το βλεφάρινο πέπλο.

Το κρεβάτι τρίζει σε κάθε στροφή και σε κάθε του σώματος στροφή να μάτια έχουν ήδη σφιχτεί δύο φορές μια αποφεύγοντας ότι είδαν και άλλη μια ανοίγοντας διάπλατα για ότι πρόκειται να δούν, σε κάθε αβαρές και μετεωριζόμενο βήμα, σε κάθε πτήση ανάμεσα σε δέντρα ψηλά και κατακόρυφους λόφους, μέσα στο νερό και σε ξέμπλεκα μαλλιά, σε ακίνδυνους ήλιους και τρυφερά χιόνια, καθώς το φώς κυλάει ασκέδαστο και σε χρώμα πηχτό κορεσμένο τριγύρω από τα εμπόδια.

Ο αέρας θροΐζει τα πρόσωπα που κρέμονται από τα κλαδιά σαν φύλλα, επίπεδα πρόσωπα, φωτογραφίες του νού που διαθέτουν μόνο μάτια, που ζητιανεύουν ένα τι του χρόνου σου παραπάνω από κει μέσα για να λεφτερωθούν κι εσύ θυμάσαι πως χάιδευες κάθε σώμα σαν λυχνάρι μαγεμένο προκειμένου να γλυτωθεί του καθενός η καταδικασμένη φύση.

Στο χώμα πέτρες δεν υπάρχουν, μόνο τελείες και τα μονοπάτια είναι καλοσχηματισμένα σαν τα διάκενα του τετραδίων των μπλέ γραμμών, σιδηροδρόμοι που μεταφέρουν συναισθήματα απροσδιόριστα, σαν τις άναρθρες κραυγές που τόσο μπορείς να καταλάβεις τι ήθελαν να πούν.

Τα πουλιά κρατούν στη ράχη τους ανοιχτές περισπωμένες στο βάθος του ορίζοντα όταν προσεγγίζουν της λίμνης τα νερά βλέπεις τα πόδια τους υπογεγραμμένες δοτικές, σαν τις αγκαλιές που δεν αρνήθηκες να πάρεις και να δώσεις, σε φίλους, ερωμένες και παιδιά, γιατί τίποτα δεν καρπίζει όσο σε αγκαλιά, απ το νερό το νούφαρο, από το χώμα ο σπόρος, από τη στάλα η βροχή και από των ανθρώπων το φιλί.

Οι άνθρωποι ήταν λιγοστοί, οι μόνοι σαν τα μπαλόνια ανέβαιναν στον ουρανό καλύτερα για να ψάχνουν, να βλέπουν , να ρωτούν για ένα χέρι να πιαστούν κι ύστερα να κάτσουν κάτω, άνθρωποι ξαπλωτοί σαν σχήμα οξύμωρο, μα ο λογοτέχνης ήξερε και είπε άνθρωποι που κοιτάζουν ψηλά, ουχί μακρυά, γιατί ο έρωτας κοιτάει ταβάνι και ουρανό ή τον σκεπάζουν τέτοια.

Τα ζώα δεν είχαν μάθει τον αλληλοσπαραγμό και του ιδεατού ο κόσμος δεν γνώριζε αλυσίδες, τις τροφικές ή τις ατσάλινες, οι πάντες δένονταν με τα μάτια, γένονταν ή δίνονταν, το ίδιο πράγμα ήταν εκεί, που δεν υπήρχε αποφορά και όλα ήταν γλυκά σαν μέλι.

Έκανα το γύρο του βουνού, τον γύρο κεινου του κόσμου, επήγα δεξιά και αριστερά, έψαξα πάνω κάτω, μα δεν σε βρήκα πουθενά και ξύπνησα τρομαγμένος.
Δυό νόστιμα κεράσια χείλη στο απέναντι πρόσωπο και η ψυχή στη θέση της.

Αν είναι να είμαστε μαζί, χάρισμα τους ο κόσμος τούτος, παίρνω σφουγγάρι και νερό και αύριο φτιάχνω άλλον, όπου θα πλέουμε αντάμα κι ας είναι οι λιακάδες λιγοστές και άγονος ο μείζον χρόνος γιατί

όπως λέει ο ποιητής

Κι είναι λέω ο παράδεισος αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί.

23 σχόλια:

  1. "έσβησες πισω απο την πορτα απ'τον πεμπτο στο ισογειο κατεβαινω και μετρω καθε οροφο, καθε τοιχο λευκο, καθε σημαδι της καινουργιας σου ζωης ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ...."
    λεει ενας αλλος ποιητης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eίσαι ταξίδι. Και πλοίο, και καπετάνιος.

    Πατρινός; Kι εγώ.Καλησπέρα Κώστα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ti egine paidia oloi patra mazeytikame!!!!!!!! pote 8a pame cafe del bar gia tentoures?????
    xairomai poly pou ksanabales ta sxolia stin 8esi tous, fear play!! xoxo , . . toso pou den 8a to sxoliasw!!!!
    ;oP

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το blog σου είναι βαρύ ναρκωτικό.

    Τα σέβη μου και καλημέρα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προσπαθώ να μην δανείζομαι λόγια και σχήματα άλλων τόσο απροκάλυπτα όσο αυτή τη φορά, μα είναι που οι καταραμένοι φοράνε κάδρα στα λόγια και τα στοιχίζουν με τόση απέριττη αρμονία που λένε καλύτερα τα ανείπωτα και υποκύπτω.
    Ερωτική μου επιθυμία, το πάντρεμα γενναίων στίχων, με εγκάρδιες μουσικές και ματωμένης ξυπόλητης φωνής στη συγκεκριμένη είναι θαύμα, που δεν γνωρίζει τέλος, μόνο repeat.

    Θα σου πώ ακριβώς τι είμαι: Κυριακή αργά το απόγευμα στο λυκαβηττό, ώρα κοντά του σκότους, την ώρα πριν αρχίσουν να ρχονται τα ζευγαράκια για να φιλήσουν όρκους, λαγνείες και σχέδια, με θέα από το ξωκκλήσι, εγώ και η έρημη καλοκαιρινή αθήνα που ακτινοβολούσε αχνό και θέρμη, άρρωστα, σαν πυρετική κατάκοιτη.
    Ένα μπαλόνι μισοξεφούσκωτο ξεκίνησε το ανοδικό ταξίδι του από το ύψος του κέντρου, κάπου συμβολή σίνα με σταδίου από κάποιο χαλαρό χέρι παιδιού ή κάποια αρχικά που δεν θα ξαναέμπαιναν μαζί σε παγκάκι, από μια διεύθυνση που δεν θα ξαναπατούσες πόδι ή το τηλέφωνο που όσο και αν πάσχιζες να το θυμηθείς μετά από καιρό δεν θα τα κατάφερνες.

    Ένα τέτοιο μπαλόνι ξεκίνησε σε μια τελματωμένη ατμόσφαιρα να σαλιγκαρίζει προς το βουνό, σκαρφαλώνοντας πολυκατοικίες, ιστορίες, καθημερινότητες, ρουτίνες, τραγωδίες, ανάμεσα σε διαλείμματα χαράς και μπόλικου ανελεύθερου χρόνου.

    Ανέκφραστα, χωρίς μηχανική υποβοήθηση, χωρίς φραγμούς κι ελπίδες άρχισε να μεταφέρει το ημιπολύτιμο αέριο του και το φαντεζί υλικό συσκευασίας του προς ένα άγνωστο παραλήπτη, που αγγελιοφόρος ήταν το ίδιο, ταχυδρομούσε το είναι του σε κάποιον, κάπου που δεν ήξερε τίποτα, λές και η μόνη του βεβαιότητα ήταν η προσπάθεια.

    Το παρακολούθησα να διέρχεται αντίθετα μονοδρόμους, να προσπερνάει σταματημένους και ζωές ακινητοποιημένες εδώ και χρόνια, να διέρχεται από σήματα τηλεοπτικά και αόρατα τηλεφωνικά μηνύματα, καμίας κεραίας ο ιστός δεν φάνηκε τόσο πονηρός να ξεγελάσει το νήμα του και πάνω του να το δέσει, αργοκίνητο ιπτάμενο καράβι, σαν τη γλύκα μιας ανάμνησης που μένει καθώς χάνεται.

    Τα κυάλια πεινούσαν για κέρματα και το πανάλαφρο υλικό ξεμάκραινε προς το βουνό, ακολουθώντας τους αέρηδες που καθάριζαν την πόλη σαν το μυθικό σταύλο με το αρχαίο ποτάμι, σε κάθε κουδούνισμα στη μεταλλική κοιλιά η κόκκινη ιπτάμενη πιτσιλιά ερχόταν πιο κοντά ή εγώ σε κείνη, το βράδυ έμπαινε για τα καλά, το φώς λιγοστό, τα κρυφόγελα για τον τρελό που παρατηρούσε την ράχη της πόλης περισσότερα και το μπαλόνι κάπου κρύφτηκε στην απουσία του φωτός, κοντά στων πεύκων τις κορυφές και τις βελόνες.

    Εγώ είμαι το μπαλόνι, καλή μου αύρα.

    Καλή μου ταξιδεύτρια, τα σχόλια ξαναμπήκαν έκτακτα και θα ξανακρυφτούν, χωρίς να προσβάλλουν κανένα, χωρίς να εννοούν κάτι παραπάνω από την απουσία τους, την αδυναμία μου να τα διαχειριστώ.
    Όμορφα πράγματα αφήνονται εδώ μέσα, όμορφα τα λόγια σου και ευχαριστώ σε για τούτα, τυχερός είναι όποιος βρίσκει όμοιους και από τους όμοιους αποδοχή, και εγώ καλοτυχίζω με.

    Δω μέσα γράφονται οι αφορμές για να τα πίνουμε το βράδυ, φιλενάδα το πιασες το νόημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν χρειάζεται να απαντάς. Μόνο όποτε σου βγαίνει αυθόρμητα και δεν κρατιέσαι.
    Αλλά, μη μου στερείς τη χαρά του χειροκροτήματος όταν τα χέρια μου δεν είναι απασχολημένα.Κι εσύ απλά θα σκύβεις το κεφάλι. Θα το βλέπω..


    "τυχερός είναι όποιος βρίσκει όμοιους και από τους όμοιους αποδοχή, και εγώ καλοτυχίζω με"
    Κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχεις τόσο μα τόσο δίκαιο σε ολα. Ότι βγει από το τσερβέλο σου είναι διαμάντι. Δεν είναι οι λέξεις μόνο, είναι οι έννοιες.

    Ευχαριστώ.Όποτε μπαίνω κι ακούω και διαβάζω, νιώθω..

    Είδες? Στα είπα όλα μη και δεν προλάβω:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ''αφορμές για να τα πίνουμε το βράδυ'' !!!!!!!!!!!!!!!
    ατιμούτσικο! η διάγνωση σε έβγαλε¨
    :
    διχασμένη προσωπικότητα
    «μωρό παρθένο αλήτηριο»

    έτσι, για την γλύκα των σχολίων!

    ;οΡ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ωραία. Πολύ ωραία. Όλα εδώ, είναι ωραία. Πραγματική ομορφιά. Αν σε είχα μπροστά μου θα σ΄αγγάλιαζα Κώστα.

    Όλα Ωραία:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλημέρα. Εύχομαι όλα καλά.

    ( Μην απαντάς..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ...όταν το θέλεις απλώνεις λαμπερά στολίδια στο διάβα σου- μη γνωρίζοντας πώς να σχολιάσω το αμέσως πιο πάνω που διάβασα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. κ παρεπιπτόντως -με όλο το θάρρος- ποιά είναι η μαγική μουσική που έχεις διαλέξει να παίζει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. και να θές δεν μπορείς, ούτε κι εγώ θέλω, σχεδόν ούτε κι εγώ μπορώ

    04- Silence 2 Goran Bregovic - Silence of the Balkans

    καταραμένα μοιρολόγια ακούν οι βαλκάνιοι κι έρχεται η καρδιά στη θέση της, στην κορυφή ενός κόλουρου κώνου που ανοίγει η βάση του σε αβαθές φρεάτιο.

    μεγάλο το βάρος για να ξεστρατίσω, κλειστά τα σχόλια και αρκετά τα ευχαριστώ από καρδιάς.
    θα κρατάω τα χαμόγελα προσφάι για το δρόμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πόσο γλυκό είναι αυτό το αγόρι, καθώς στροβιλίζονται τα οστά της ζάχαρης στο άδειο σάλιο της εμμονής, αυτός έχει κάτι να προσθέσει στην απώλεια της επαφής-τον μηρυκασμό της ικανοποίησης σε πρωινό βάζο με μέλι-το διαστρεβλωμένο χάδι της αποδοχής της παρουσίας του άλλου επάνω στο άθικτο μισό της ανυπαρξίας κυκλωμένο με την ικανότητα ενός κανό στην όαση της ερήμου που ακούγεται

    σε χαιρετώ κι από εδώ όπως εκεί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. να βγω σε λίγο με τ'όνομά μου γιατί ακόμα ντρέπομαι? σ'ευχαριστώ για τη μουσική και για τις εικόνες που βλέπω όταν σε διαβάζω. να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γλυκό μου αγόρι έλεγε και βύθιζε το μαχαίρι του στο βάζο με το μέλι μου, όχι τόσο βαθιά του ψιθύριζα στο αυτί, στο στομάχι έχω πέτρες και η καρδιά είναι κάτω από τους κόμπους του λαιμού, εκεί εδράζεται όλη η γλύκα κι αν την βρείς πές το μου για θέλω να δώ κι εγώ πως έχω.
    Άνοιγμα κυκλικό και το σαπιόστομα βύζαινε φιλί, τα πρησμένα χείλη βεντούζωσαν και η γλώσσα άρχισε την σκοτεινή της κάθοδο ψάχνοντας υγρασία σε διαδρόμους σαρκός και η σιελόρροια διευκόλυνε την αναζήτησή της.
    Η γλύκα είναι κουφάρια ωραίων σκέψεων που συλλέχθηκαν από βιβλία και σκόρπια λόγια, μαντρώθηκαν και αφέθηκαν να περιμένουν. Η χρήση τους προκαλεί τερηδόνα και οι γλυκεροί στερούνται δοντιών, είναι προνόμιο των ποιητών που ναι κατεστραμένοι καταραμένοι, άρα με ανοσία.
    Κάποιος που συνηθά σε γλυκερότητες δημιουργεί εξαρτήσεις και ψάχνει τες σε μικροποσότητες για να φτιαχτεί, το στόμα σπηλιά και εκείνες σταλακτίτες που φτιάχνουν δόντια σουβλερά, για να ξεσκίζουνε τις πόρτες που μέσα τους τις κρατούνε.
    Βγάζω καλέ μου φίλε γλυκερότητα σαν εμετό, σαν όμπυο κακού σπυριού, δεν θα μαζέψω άλλο καλό στις τούτες δεξαμενές μου.
    Και μη φοβάσαι όπως παλιά, σε χαιρετώ εγώ χωρίς χέρια


    όπως νομίζεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Απάντηση στην ερώτηση σου προς εμάς "αν δυό γαλήνιες απελπισίες μπορούν να σηκώσουν φουρτούνες;"..
    Ναι! Αρκεί να πηδιούνται αντί να κοιμούνται! :))))) Συγγνώμη, αλλά δεν μπορούσα να μην το γράψω.Και φυσικά, ΟΧΙ Τέλος. Να το συνεχίσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πολύ ωραία και τα μικράκια σου.
    Καλό βράδυ σοφό παράξενο αγόρι.

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. πάει καιρός από τότε που πέρασα από δω.. βρίσκω έναν ποταμό εικόνων τώρα που ξαναπερνώ κι έχω όρεξη για διάβασμα... χαίρετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πολλά ταξίδια του νού ξεστράτισαν σε τούτες εδώ τις συνταταγμένες,
    ξέρασμα, ίαση ή συνήθεια, λίγο απ' όλα
    δεν πάει καιρός περισσότερος των μεταναστευτικών και η ψυχή μας η τσιγγάνα ορέγεται να πετά πάνω από γνωστά και άγνωστα μέρη
    ποτάμια μέσα, ποτάμια έξω, ευτυχισμένοι που σε άνυδρους καιρούς συζητάμε μονολογώντας
    πέρνα καλέ μου φίλε όποτε θες, μα σχώρα τη σιωπή μου, ακροβατώ ανάμεσα στις λέξεις και τα κόμματα και χάνομαι κάπου στο ζύγι

    να σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή