3.11.08

Πότε θα σταματήσεις να μην με ψάχνεις;




· Μια αντανάκλαση σου στο παράθυρο ακόμα δεν λέει να μαζέψει τα πράγματά της και να φύγει

· Πως γίνεται και οι φωτογραφίες συνεχίζουν να μας δείχνουν ανελέητα μαζί;

· Δεν βρίσκαν άλλο γράμμα για άγνωστο στις εξισώσεις από το δικό σου; Οι άπειρες λύσεις του χ κάθε φορά εμπαίζουν την ούτε μια δική σου

· Αν μετρούσαν τον χρόνο αλλιώς, θα ζητούσα δυό πόντους παπουτσιών μαζί σου. Μια ολόκληρη ζωή και βάλε

· Τα χνάρια σου από το πτώμα μου θέλω να δείχνουν φεύγα

· Σαν τον παλαιοπώλη στους δρόμους γυρνώ και σε ψάχνω, μα δίχως να φωνάζω. Πόσο πιο πιά;

· Θες να παίξουμε οι δύο μας κρυφτό και αντί να τα φιλάω να σε φιλάω;

· Δεν μ’ έκαψε ο ήλιος, μα που δεν ήρθες

· Τόσο καιρό στα παρασκήνια. Πότε άραγε θα παίξω ζωή;

· Ούτε το τηλέφωνο του μπάνιου πλέον λειτουργεί

· Πότε θα σταματήσεις να μην με ψάχνεις;

· Τις πιο ωραίες μου γραφές, τα βράδια, τους φανταστικούς μου φίλους κερνώ και λέμε όλοι εβίβα

· Γράφε, γράφε έλεγε το χαρτί. Όσο εσύ θα πονάς, εγώ θα πίνω

· Συλλυπητήρια μου διναν οι φίλοι στο δρόμο. Τι έγινε; ρωτούσα. Δεν τα μαθες; Χάθηκες

· Ξέρω πολλές αλήθειες που έμειναν ημιτελείς σε τσαλακωμένα χαρτιά και κάδους αχρήστων, που άνευρα καθαρογραμμένα γλαφυρά ψέματα που τα αντικατέστησαν, σαν εκείνο το, εσύ τι κάνεις; το δικό σου και το καλά το δικό μου

· Είχε μια πένα που έγραφε για τότε, που την πότιζε μόνο κόκκινη μελάνη, σαν να γινότανε δέρμα το χαρτί και αυτή να χάραζε κατάσαρκα

· Πόσο δράμα για λίγη ευτυχία;

· Πόσο ακόμα να βαστάω τα χαλάσματά σου;

· Μη φοβάσαι, κάτω από το χώμα θα μπορείς να ονειρεύεσαι συνεχώς και να ζείς μές στα δικά μου. Δεν θα το ξεχνάω, δεν σε ξεχνάω

· Ποτέ μια ερώτηση δεν ήταν μια κι καμία δεν κράτησε ένα λεπτό, ούτε καν εκείνες που ήξερες από πρίν τις απαντήσεις

· Ν΄ άνθιζες εσύ κι ας ήταν με άλλο ποτιστήρι

· Στην μπανιέρα κάποιες τρίχες των μαλλιών σου αιτούνται να επιστρέψεις

· Σταματώ κατά μεσής του πεδίου βολής να θυμηθώ ποιος είμαι και προς τα πού να πολεμήσω

· Με μάτια ασπρόμαυρα βλέπω τον κόσμο πλέον, όχι ρετρώ, ούτε ωραιοποιημένο, μόνο τονικά διαβαθμισμένο, ψάχνοντας θέμα να εστιάσω

· Σαν να μην το κατάλαβα πως έγινε, μα κρεατώθηκε η απουσία σου και γίνηκε φίλη

· Πόσες μιλιές χωρούνε άραγες μέσα σ’ ένα μελάνι;

· Αν κάτι ορίζω ολότελα, είναι μια σκοτεινή κηλίδα μες στα μάτια σου, στο σχήμα της μορφής μου

· Κρύψε μαχαίρια μες στα λόγια και απεύθυνε μου το λόγο

· Να μου ζητάς βροχή, για να κρατώ το λάστιχο, να μου ζητάς τον ουρανό να δίνω σου τον καθρέφτη, ζήτα μου τον ηλιάτορα, να φλέγομαι για σένα

· Οι οδηγίες χρήσης το γράφουν ρητώς: να μην μεταμοσχευθεί αυτή η καρδιά σε ευσυγκίνητο

· Ξέρεις πόσα σουγιάσματα φτιάχνουνε ένα σώμα; Με πόσες σκαρπελιές σμιλεύονται τα άκρα; Με πόσες της ράσπας διαδρομές λειαίνεται το δέρμα; Με πόσες μικρές χαραγματιές δίνεις πνοή και ζήση; δεν ξέρω, δεν τις μέτρησα ένα μονάχα είδα, πώς κάθε μου προσπάθεια, πόσο πολύ σου μοιάζει


· Τόσα γράμματα και να μην σε φτάνουν για να πεις όσα θέλεις




· Μια ευχή; Να γίνω η υφασμάτινη κλωστή στης ζωής σου το βιβλίο. Πιάνει;

14 σχόλια:

  1. Πότε θα σταματήσεις να μην με ψάχνεις;
    ποτε θα σταματησεις να μην με κοιτας;
    ποτε θα σταματησεις να μην μου χαμογελας;
    ποτε θα σταματησεις να μην με αγγιζεις;
    ποτε θα σταματησεις να πιστευεις πως η αρνηση ειναι γιατρεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πού να σου φτάσουν τα γράμματα;
    24 είναι μονάχα...
    Μα σκέψου πόσα μπορείς να πεις με 7νότες!!!

    Αυτό το κρυφτό σου ....πολύ θα ήθελα να το παίξω ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ε ναι!!!!!!!! πιάνει..
    χέρι πόδι κορμί μάτι μονοπάτι που πήραμε μαζί
    ..
    24 γράμματα λέει ο melian ..θα πώ 24 ώρες ωραίες ώρες 365 μέρες μια ζωή κάτι να βγεί και να χει ψυχή σαν την δική σου..
    love u..
    ;oPPPPPPPPPPPPPPPPq:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Γράφε, γράφε έλεγε το χαρτί. Όσο εσύ θα πονάς, εγώ θα πίνω"

    μεθυσμένα χαρτιά, από λόγια αλκοολούχα.. καλησπέρα σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. -Το μολύβι σου μου πε πως κρυώνει για δάχτυλα και πως δεν το πειράζει να κονταίνει

    Τα ποτήρια διαμαρτύρονται πως πίνεις απευθείας απ’ το στόμα της βρύσης και έχουν πεθυμήσει χείλια να αγγίξουν

    Ένας δρυοκολάπτης μου πε πως ερωτεύθηκε ένα βράδυ το καρδιοχτύπι σου κι ας ήταν γι’ άλλον

    Θες να χωριστούμε σε ομάδες στην πλατεία για παιχνίδι κι εγώ να σε διαλέγω, μόνο εσένα, συνεχώς;




    -Πόσα χρώματα έχει ο αναστεναγμός και πόσα γράμματα τον ξεφυσάνε;
    Πόσες φορές χρειάστηκε να αδειάσεις ένα ανατρεπόμενο λουλούδια σε κάποιον με μια λέξη κι ας ήταν σιδηρόδρομος από γράμματα και παύσεις;

    Πόσες φορές μια λέξη δεν ήταν αρκετή για να ακριβολογήσεις και πόσες άλλες δεν ήταν μέσα σου καθαροχτενισμένη, με τα καλά της ρούχα φορεμένη και ένα φιογκάκι στα μαλλιά, μα κουρασμένη, με άδεια μάτια, σαν δουλεμένο καρμπόν που στο τέλος από την πίεση σκίζεται;

    Κράτα τα τρία χρώματα και μίλα μου από παλλέτα
    Όμορφο παιχνίδι αλήθεια θα ήταν τότε το κρυφτό..




    -Κρατώντας σου το χέρι περιδιαβήκαμε το μονοπάτι από το στέρνο σου στην πλάτη, κάτω από τη φυλλωσιά του ώμου, ανεβαίνοντας την άδεια λίμνη της κλείδας για να τρυπώσουμε μαζί πιασμένοι αγκαλιά και ξαπλωμένη σε μια σπηλιά σαν κοχυλιού, σε ενός αυτιού κοχλία. Ο δρόμος ήτανε ζεστός και ένας ρυθμικός σεισμός τον πήγαινε πάνω κάτω, γέλαγες σύ, χόρευα εγώ, περάσαμε μέσα από δάση ανατριχίλας, σου ταξα πως την άλλη φορά θ’ ανεβαίναμε στις κλιματίδες για να σου δειχνα τον δίδυμο καταρράκτη που πήγαζε αφ’ εαυτόν, με δυό ρολόγια στο βάθος, από αυτά που χρόνο δεν μετρούν, μονάχα τον χρόνο βλέπουν.
    Το σκίτσο σου να ξες, κοσμεί το κείμενό μου





    -Στον πόλεμο του έρωτα οι σύμμαχοι μηχανεύονταν χίλιους δύο τρόπους, να λένε όσα σκέφτονταν, ξομπλιάζοντας την αγάπη, περνώντας από εμπόδια φυσικά, γονείς και κατασκόπους, ο έρωτας έδινε φτερά, σε ταχυδρομοπερίστερα, που κουβαλούσαν πέψες, γραμμένα ερωτογράμματα που στόχευαν τον άλλο κι αν έπεφταν στα χέρια του οχτρού, αδιάβαστα να μέναν και έστελναν λευκές γραφές από αλκοολικό μελάνι που η ζέση πυρωμένου σίδερου τις λέξεις εμαρκάραν και χαίρονταν λόγια πυρετικά, από γραφές μεθυστικές, φτιαγμένες από πόθο. Κι ο πόθος ο πόνος και το ποτό η ίδια λέξη σε τρεις φάσες, αλλάζοντας τα σύμφωνα του θανάτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. · Τα χνάρια σου από το πτώμα μου θέλω να δείχνουν φεύγα.


    · Θες να παίξουμε οι δύο μας κρυφτό και αντί να τα φιλάω να σε φιλάω;


    · Ν΄ άνθιζες εσύ κι ας ήταν με άλλο ποτιστήρι.


    ώστς 4€ το κουτί για τα σαλιγκαράκια Κώστα;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. kai telika ayto pou afaireses pali diko sou den einai? giati se poion allo na tairiazei to diko sou eklipon kommati?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. το μολυβι μου σου στελνει τα φιλια του...
    ελα χτυπησε μου το κουδουνι και θα βγω στην πλατεια ξυπολυτη να παιξουμε κρυφτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όταν βρεθεί καιρός, μπρός σε χαρτί υπνογραφώ
    Και όταν δεν ζώ κοιμάμαι
    Μια ιδιομορφία έχει το μυαλό σαν αφεθεί ελεύθερο
    Να δοκιμάζει ακροβατισμούς, να λέει μονολόγους, να ξετρυπώνει των άλλων ενοχές, δικαιολογώντας του ίδιου, να αποζητά τα θέλω του και να πηδά τα πρέπει
    Με 4e τα σαλιγκαράκια πεθαίνουν πριν φτάσουν τα μαρούλια, γιατί δεν έμαθαν ποτέ τους να πετούν, πάνω απ τη μεταλδεύδη


    Σκέψου το χώμα αυτόνομο και το νερό το ίδιο
    Σαν συνταιριάζονται τα δυό, πηλός προκύπτει ή λάσπη,
    Από το σώμα του ενός χτίζονται οι ανθρώποι
    Και τσ΄αλληνής το πέταγμα θίγονται υπολήψεις
    Σαν αποσώσει η ένωση και πια δεν πάει άλλο,
    Οι ένας χωρίζουνε σε δυό και άλλους τραβάνε δρόμους.
    Ο καταμερισμός των ευθυνών είναι γνωστό τοις πάση
    Πως πιότερο βαρύνει το νερό που συνηθά να τρέχει,
    Παρά το χώμα που ξαπλώνεται και αποζητά να μένει,
    Σε ρίζες και να τυλίγεται, να θρύβεται και να θρέφει.
    Σαν φύγει από τη λάσπη το νερό και μείνει μόνο το χώμα,
    Με του καιρού τη διάθεση και φύσημα του ανέμου, αυτό σκορπίζεται στα δυό, σε χίλια δυό κομμάτια
    Και το ‘να κομμάτι που ‘τανε, απόμεινε κανένα
    Οκ;

    Πες στο ξυπόλυτο μολύβι σου πως το κρυφτό αρχινήθη
    Και πως κάθε μονοπόδαρη αντοχή βρίσκει άλλη μια και πάνε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Παράξενα μερικά μαθηματικά.
    Από τη μία να αφαιρείς στο δύο ένα και τίποτα να μένει,
    κι απ΄την άλλη να προσθέτεις στο ένα ένα, και πάλι ένα αυτό να μένει..




    χχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. στα συναισθημαθηματικά το ένα κι ένα δεν έχει πάντοτε μια λύση,

    μπορεί να ναι θετική, αρνητική η μηδενική ως προς το πρόσημο, μιγαδική ως φανταστική και ακέραιη ή κλασματική αναλόγως με τα υπόλοιπα και τις ανεπάρκειες που ο κάθε αριθμός κουβαλά

    περίεργες οι ζωές των ανθρώπων φιλενάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. kosta ti les?
    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    nta3;oP
    8a pernaw apo to rouf garden me toys iakin8ous parakalwntas ton xrono na kolla..
    sagapw magka
    filia
    exw fortvsei to uno kai pernw ton dromo tis pantotinis epistrofis.. eisai mesa stis balitses mou kai ta lastixa pane na klataroun..
    keep in touch
    :o************************

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. όσο δε το θέλεις, δεν θα το επιτρέψω, όμορφο γλυκό μου πλάσμα

    εσένα δεν ημπορούν τα λάστιχα να σηκώσουν φιλενά, γιατί είσαι λαρτζ, σαν όπως λέει το τραγούδι όμορφο μελαχροινό μου

    και οι φίλοι δεν λένε γειά, λένε εις το επανειδείν, γιατί το εννοούνε

    ΑπάντησηΔιαγραφή