22.9.07

μια τρομαχτικά χιουμοριστική ιστορία





περιμένοντας τον καπετάνιο










μα να!!
τι βλέπω εκεί;
λές;










ωωω,νιώθω υπέροχα
είναι αυτός που τον
περίμενα τόσο καιρό









 γυναίκα
πολύ μου λειψες.
τοσο καιρό στην αφιλόξενη ξενιτειά
πόθησα να ξανασμίξουμε σαρκικώς










και εγώ καλέ μου
κύρη
φύλαξα τους πόθους μου για σένα
πάμε να ξαπλώσουμε
και σου χω εκπλήξεις







 -θεοί
τι 'ναι αυτό το τέρας που κρατείς; πέφ' το μακρυά που με κοψοχόλιασε.
-το παιδί μας κύρη;
-δεν είναι δικό μου παιδί αυτό το μπάσταρδο








 θιγμένο και έξαλλο
από θυμό παίρνει
εκδίκηση από τον προσβλητικό λόγο
του πατέρα










μην κλαίς παιδί μου εσύ είσαι καλό και όμορφο
εγώ θα σου βρώ πατέρα να σε αγαπήσει
πατέρα να σου μοιάζει











εντάξει μάνα μέχρι τότε εγώ θα είμαι ο κύρης του σπιτιού











ναι καλό μου
λοιπον αυτός είναι ο γιός μου κύριε











ωραίος που ναι
μου μοιάζει













είδες κελεπούρι που σου βρήκα καλό μου;










και έζησαν μερικοί από αυτούς καλά
























σε ένα ερείπιο, εργαστήρι της τέχνης, κάποια παιδιά έπαιξαν για λίγο και έβγαλαν ένα μικρό τερατούργημα, μα ήταν όλο δικό τους

6 σχόλια:

  1. Καπετάνισσα22 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:20 μ.μ.

    Θ΄αφήσω στην άκρη τις ιστορίες σου τις γλυκοκαμωμένες που πλέκουν την τρομάρα και το χαμόγελο και θα πιιαστώ απ' τ' άλλα: αυτά που έγραψες στη Χνουδένια και που με φέραν κατά τη γειτονιά σου.
    Δε χρειάζονται πολλά για να καταλάβεις έναν άνθρωπο. Δυό-τρεις κουτρουβάλες να'χεις πάρει στη ζωή και να'χεις χείλι ματωμένο, φτάνει.
    Ήρθα που λες να σου πω ότι με τιμάει που διάβασα ένα κείμενο ψυχής ξεχωριστής εκεί πέρα.
    Ναι, για το δικό σου λέω.
    Βαθύ, με τις αλήθειες του να στάζουν.
    Υπέροχος.
    Λόγω τιμής.
    Κάνε το κείμενο, μη χαθεί.

    Και να'χεις τον νου σου ν' αγαπάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. kostas_patra23 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:50 π.μ.

    ο μόνος τρόπος ν αποχτήσω μάγουλα κατακόκκινα είναι από άσκηση, από καμιά ανηφοριά ή από χθές αργά το βράδυ που διάβασα τούτα σου τα λόγια.
    αν είναι υπερβολικά, αρκετά ή λίγα, το καταλαβαίνεις από μοναχή, μα δεν μπορώ να μην φτερακάω σαν νυκτερίδι απο τα χθές,ξάπλωσα και σηκώθηκα με έχα χαμόγελο σαν γύφτικο παπούτσι.
    για το αν είναι βαθύ ή όχι δεν ξέρω, πάντως κατάλαβα και εγώ πως από κάπου στάζει, μα δεν βρήκα τη διαρροή.
    όντως το παλικάρι στο πικάπ ήταν υπέροχος, δεν ήταν να μείνει καιρό εκεί, λόγω σπουδών.
    μέσα στη φωλιά του χνουδιού τίποτα δεν χάνεται, εκτός από τη γή κάτω από τα πόδια όποιου αντέχει να αφεθεί στην ταξιδιάρα πένα της.
    με τιμά πολύ η επίσκεψή σου τούτη, όσο δεν φαντάζεσαι.
    απαντώ όπως ξέρω και σου στέλνω με τους καλωσορισμούς μια άλλην ιστοριούλα καλή μου καπετάνισσα.

    σε διορθώνω μοναχά, ο νούς και η αγάπη καμία σχέση δεν έχουν,

    να έχεις το νού σου να προσέχεις και την καρδιά σου να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

    αν σου κάνει, στην αντιπροσφέρω.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος24 Σεπτεμβρίου 2007 στις 11:45 π.μ.

    Τα διάβασα όλα μαζεμένα και ήρθε και μπούκωσε ένας κλαυσίγελος και τώρα είναι πρωί Δευτέρας, ο καφές μέτριος, η βδομάδα μέτρια, όλα μέτρια.
    Κι ευτυχώς που τα διάβασα όλα μαζεμένα γιατί ήρθε ο κλαυσίγελος ή αλλιώς η χαρμολύπη και ξεμπούκωσε η κοιλότητα του στήθους.
    Σε φιλώ τρελέ μου κι ελπίζω σε μια βόλτα κάτω απ την βροχή της γριάς πόλης, ξέρεις, από κείνες που δεν σταματάνε ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. kostas_patra24 Σεπτεμβρίου 2007 στις 12:58 μ.μ.

    μικρά μουρλή και εύμορφη
    άγρικλιμεντίνη
    ακόμα προσμένω σε κάθε που κανονίζουμε εξόρμηση στη φύση.

    ξέρε πως την τελευταία σου άρνηση
    θα τιμωρήσω το μεσημέρι
    και άμα θα δείς τι κάναμε
    θαρρώ πως θα ζουλέψεις.

    διάβασα το πιο πρόσφατο όχι πολύ προσεχτικά,
    με ένα γοργοπέρασμα είδα για τι μιλούσες και ο τρόπος σου με έσκιαξε γιατί βαστούσε αλήθειες
    έβαλες πολύν έρωτα, θηριωδικό ολοδικό σου,
    τα πρίν, τα πώς και τα μετά
    όλα κάπως τα 'γραψες
    και το καυτό χαρμάνι ζεμάταγε σαν το χυλό,
    προσμένω να κρυώσει,
    γράφεις σοφά ασουλούπωτα
    η πένα σου βαριοπούλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καπετάνισσα25 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:07 μ.μ.

    Χμ...
    Τα ίδια σκέφτηκα, μη νοιάζεσαι...
    Λογάριασα πως θα με διορθώσεις μα τ' άφησα όπως πρωτογεννήθηκε.

    Στην αγάπη Κώστα μου, ο νους κι η καρδιά είν΄ ένα, δεν κονταροχτυπιούνται. Δεν υπάρχουν διαφορές στη σκέψη και στο συναίσθημα. Αρμονικά, ταιριασμένα πάνε.
    Σκέψου το.

    Και, πίστεψέ με, αν δεν τα φέρεις σε λογαριασμό, αν δεν τ' αδελφώσεις, δεν αγαπάς βαθιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. kostas_patra25 Σεπτεμβρίου 2007 στις 9:38 μ.μ.

    το ξέρω το πως σκέφτηκες, γιατί μιλας στα ίσα,
    ίσια βαθειά στα χαμηλά,
    στα μέσα όσα χωμένα,

    όπως τα λέγεις είναι
    και αυτά που λέω αλλιώτικα φαντάζουν, μα δεν είναι

    μα δεν μου πάει για νού και αγάπη να μιλάω γιατί είναι υπολογιστής και μια παλάντζα φέρνει
    και σαν ζυγίσει τα κεί και τ΄απο δώ, στο τέλος μια κρίση βγάνει, αυτός ο έμπορος ο υπολογιστάκος σε θέματα καρδιάς καλόν είναι να μένει όξω.

    μα αφού λέγεις το, από εμέ δεκτό, θα σε πιστέψω ωστόσο, πέρνα τα και σύ από λογισμό, μήπως αλλάξεις γνώμη.

    σε χαίρομαι εδώ μέσα,μπέσα λέω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)