ο μπούφος, η πορπέλα και ο πρόεδρος

Αν μου αρέσει να πειράζω τον κόσμο;
Φυσικά και ναι, γνωστούς και αγνώστους, αναλόγως τη μέρα, την όρεξη και τα θάρρητα από παιδί μέχρι και τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Νομίζεις πως αστειεύομαι; Πας στοίχημα; Θα το χάσεις.

Γυρίζω με την κερασομαλλούσα από τη νάξο και στο πλοίο δίπλα μας κοιτάζοντας την άφρη που άφηνε το καράβι πρόσεξα ένα μικρούλη, γύρω στα πέντε, στα έξι, με πολύ σοβαρό βλέμμα, μοναχούλη του και παραδομένο σε συλλογισμούς.
Έπρεπε, να του μιλήσω, δεν ήταν δύσκολο, πλέον στο σώμα ήμουν μεγάλος, από μυαλό άλλο τίποτα..

-κερασομαλλούσα να σε ρωτήσω κάτι που δεν ξέρω;
-εσύ τα ξέρεις όλα, τι θές να μάθεις;
-να αυτό το πουλί που πετάει ξέρεις τι είναι;
φρόντισα να της πώ τη σκέψη μου και ξεστήσαμε εύκοα την παγίδα για τον μικρό άνθρωπο
-όχι, δυστυχώς, δεν ξέρω.
-μήπως να είναι πεάργός ή μην να είν' κοτσύφι;
ο μικρός έριχνε κλεφτές ματιές, ανακάθισε στη θέση του, μα το στόμα του δεν τ' άνοιγε.
-σίγουρα σου λέω πως είναι σπουργίτι,ή σπουργίτι ή χελιδόνι!
-σπουργίτι μες στο πέλαγος, με τόσο μεγάλα τα φτερά και άσπρο σαν το χιόνι;
-δίκιο έχεις, όντως τώρα που το ξαναβλέπω το θυμήθηκα, μπούφος είναι, σίγουρα.
-ΓΛΑΡΟΣ είναι, ακούστηκε η φωνή του χωρίς να μας καλοκοιτάξει. στη θάλασσα μόνο γλάροι πετάνε.
-αλήθεια; έκανα σαν να μην τον πίστευα. και τι τρώνε;
-ψάρια, καλά δεν ξέρεις τίποτα;
-όχι , ομολογώ πως ε'ιναι κάτι που δεν το γνώριζα. και πως τρώνε τα ψάρια;
-βουτάνε, τα ραμφίζουν και τα τρώνε!
-μπράβο σου, τόσο πολλά που ξέρεις, μα έχω μια ερώτηση ακόμα. δεν τους πειράζει που είναι ωμά και έχουν λέπια;πως τα καθαρίζουν, αφού δεν έχουν δάχτυλα;
-τα τρώνε έτσι και δεν χρειάζεται να τους βγάλουν τα λέπια. δεν είναι άνθρωποι!
ο μικρός με είχε ταπώσει για τα καλά.
-είσαι πολύ έξυπνος εσύ. τι τάξη πας;
-θα πάω του χρόνου στην πρώτη.
-μπράβο σου...
-γιάννη
μπράβο σου γιάννη, είσαι πολύ έξυπνος. και εγώ είμαι αλλά υπάρχει κάτι ακόμα που δεν ξέρω.
-τι είναι πάλι;
-να, το αυτοκίνητο, στο δρόμο, πάνω σε τί προχωράει;
-σε ρόδες, καλά δεν ξέρεις τίποτα;
-όχι, αυτό το ήξερα. αλλά τα καράβια πάνω σε τί προχωράνε;
-στο νερό.
-ναι, πάνω στο νερό, αλλά τι είναι αυτό που τα κινεί;
-δεν σε καταλαβαίνω.
-σε τί προχωράνε, έχουν και τα καράβια ρόδες;
-όχι βρε βλάκα, δεν έχουν ρόδες.
-ευχαριστώ για το κοπλιμέντο, αλλά δεν μου είπες πάνω σε τι κυλάνε;
-δηλαδή;
-εγώ πιστεύω πως έχουν ρόδες όπως τα αυτοκίνητα.
-όχι, δεν έχουν, τα καράβια δεν έχουν ρόδες, πάνε μόνο με την κοιλιά τους.
-να σε ρωτήσω κάτι;
-λέγε πάλι!
-έχετε εσείς βάρκα;
-φυσικά!
-ωραία, την παίρνετε και στο σπίτι με το αυτοκίνητο ή την αφήνετε στο λιμάνι;
-την παίρνουμε και στο σπίτι.
-όταν την πηγαίνετε στο δρ'ομο δεν της βάζετε ρόδες;
-ναι αλλά δεν είναι οι ρόδες της βάρκας, είναι του ρυμουλκού.
δύο στα δύο, είπα να κάνω την τελική μου προσπάθεια.
-τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως έχεις δίκιο, η βάρκα έχει μηχανή και με την μηχανή πηγαίνει μπροστά.
-ναι γειά σου!
-αλλά πως το λένε αυτό που είναι σαν ανεμιστήρα που γυρίζει και η βάρκα προχωράει;
-το λένε, το λένε εε ε ε,
-νομίζω οτι αρχίζει απο πί ακι τελειώνει σε έλα
-τι βρήκα, το βρήκα.
-ωραία πως το λένε ;
-Π Ο Ρ Π Ε Λ Α!
-μήπως το λένε προπέλα;
-όχι πορπέλα το λένε.
-σίγουρα;
-σίγουρα.
-εγώ νομίζω πως κάνεις λάθος.
-καλά είσαι τελείως βλάκας, πορπεεέλα λλέγεται. και είσαι και μεγάλος..
πάνω που πήγαινα να κερδίσω τον πόντο, έχασα το παιχνίδι, τρία στα τρία και με συγκατάβαση.

μετά από χρόνια είμαι σε ένα συνεδριακό κέντρο και παρίστανται όλοι οι μεγαλόσχημοι, ο πρύτανης, μέλη της συγκλήτου, της ακαδημίας αθηνών, ο αρχιεπίσκοπος και ο προηγούμενος πρόεδρος.
Τους άλλους δεν τους ήξερα, αυτός ήταν δικός μας, του σπιτιού σαν να λέμε, είχε βαφτίσει τη μάνα μου μαζί με 22 παιδιά του χωριού εκείνη τη μέρα και την επόμενη άλλα τόσα σε γειτονικό χωριό και πήγαινε λέγοντας. Οι γνωστές κουμπαριές και οι μαζικές βαπτίσεις προς όφελος όλων των εμπλεκομένων, τότε αυτός στην αρχή της σταδιοδρομίας του νεαρός νομομαθής και δεινός ρήτορας στις δκαστικές αίθουσες. Όλο το χωριό με κολυβογράμματα μπήκε στα νοσοκομεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, εκτός από εμάς, γιατί είχαμε αξιοπρέπεια. Μια φορά είπε ο παππούς να ρίξει τα μούτρα του και να ζητήσει μια χάρη που τον ψήφιζε για χρόνια, να φέρει τον γιό του πιο κοντά μετάθεση, γιατί ένας χρόνος στρατό στη λήμνο παρά κάτι ψηλά δεν αντέχονταν άλλο. Πήρε την διαβεβαίωση από τη γραμματέα του και όσο τον είδατε εσείς άλλο τόσο εμείς, ο θείος μου έμεινε στη λήμνο για ένα χρόνο ακόμα, ο παππούς δεν ξαναψήφισε δεξιά, είχε αντρέα το πρόγραμμα από κει και δώθε και ουδέποτε τον ενοχλήσαμε , ούτε εκείνος φυσικά.
Ο λόγος που είχα πάει στο συνεδριακό ήταν να φωτογραφίσω την χορωδία στην οποία έπαιρνα κατά καιρούς μέρος, όχι ότι είχα καλή φωνή, αλλά επειδή ο μαέστρος δεν είχε κόσμο, περίσσευαν τα κοστούμια και οι κοπελιές ήσαν περισσότερες, κάπως από σποντα με κράτησε, με μια παράκληση για χαμηλωμένη ένταση φωνής. Όταν είχαμε τραγουδάκια πήγαινα με τη στολή, ενώ στα δύσκολα έκανα τον φωτογράφο της χορωδίας.
Εκείνη τη μέρα του οκτώβρη έκανε κουφόβραση και είχα πάει για μπάνιο στην ανάβυσσο, για καθαρότερη θάλασσα και επειδή το όνομα του μέρους μου έκανε ένα κλίκ παραπάνω.
Γύρισα με τα λευκόλινα, την καπελαδούρα καλή απομίμηση παναμά και γένεια ως το στήθος. Πρέπει να φορούσα και ένα μπλουζάκι που όλοι μου οι φίλοι και οι φίλες έγραφαν τα ονόματά τους για να τους θυμάμαι. Ποιος ξέρει που να ναι αυτή η ξεσκονίστρα πλέον. Ξέρω, τη φοράω.

Πήγα και γνώριζα τη θέση μου, πήγαινα εκεί που κάθονταν οι δημοσιογράφοι, οι φουσκωτοί λεβέντες με οδηγούσαν με χαμόγελο σαν φόραγα καμπαρντίνα, μα τώρα ήταν αλλιώς. Ένα στραβόξυλο μου κλεισε το δρόμο.
-γεια χαρά.
-γειά και γύρνα.
-ξέρεις είμαι ο φωτογράφος της χορωδίας.
-και γώ ο σταλόνε. Στο βάθος.
-μα δεν θα χω οπτική επαφή, δεν θα χω πλάνα.
-ταυτότητα έχεις;
-φυσικά, είπα και του δειξα την μπλέ πλαστικοποιημένη. Kostas-patra, λοιπόν, όπως είσαι, πίσω.
-μα στην έδειξα.
-είπα να κάνω και εγώ το κομμάτι μου, όχι μόνο εσύ.
-μα..
-θες φασαρίες, είπε και με έκλεισαν δύο συμπληγάδες που να αποκτήσουν παρόμοιες αιμορροίδες σαν ρόιδα και οι δύο.
-της μάνας σου, σκέφτηκα ο μάγκας, αλλά ξεστόμισα. Κανένα πρόβλημα, πίσω λοιπόν.

Να πώ την αλήθεια είχα δύο φιλμάκια μαζί μου, μα δεν σκόπευα να τραβήξω, σιγά μην καθόμουν στον θάλαμο για πάρτη του πάνω από λεπτό.
Άρχισαν οι δικοί μου τα αουαουαουα ουα και τα μαεμιομα, καλοί ήταν, σίγουρα καλύτεροι με την έλλειψή μου, είπαν και μερικοί βαρετοί πιο βαρετά λόγια και από τη λάμψη, του φώσκολου, του στήβεν δεν σηκώσει κουβέντα, βλέφαρο και τρόμαγμα, γιατί μένεις.
Κάποια ευχάριστη ωραία ώρα, σηκώθηκαν τα κουστούμια, τα καλοκαιρινά ταγιέρ με τις βαριές κολώνιες, κρίμα που δεν είχε και πιτσιρικαρία να πούμε κανά ανέκδοτο, αν και μετά κατά τα γνωστά, θα πηγαίναμε στο Palmier για μπύρα μακαρονάδα, για ντερλίκωμα και βλέφαρο από τις νομικίνες, απέναντι.
Τα ζαγάρια είχαν αμολυθεί μάλλον στο προαύλιο για τσιγάρο και κουτσομπολιό, για πρωτείνες, ταυρίνες και πόσα κιλα σηκώνω στον πάγκο, δείχνοντας τα πρησμένα μούσκουλα κάτω από τα κορακί ρούχα από την πατησίων, κανένας από το κολωνάκι.
Είμαι με τους χορωδούς και ετοιμάζομαι να τους μαζέψω για την αναμνηστική, όταν ο πρόεδρος έσκασε μύτη για να τους συγχαρεί, ο μόνος, ο πρώτος που έκανε τέτοια χειρονομία.
Όλοι πάνε για χαιρετούρα μαζί του, όλοι κολακευμένοι από μπροστά σε διάσημο και ας ήταν καλοκαιρινό σουξέ ή φωνή φωνάρα κατά τον ζαμπέτα.
Όλοι μπροστά του στημένοι, να με κακίκουν και να με παρακαλούν με βλέμματα μαζί του να τους αποθανατίσω.
Δεν ξέρω τι καφρίλα με έπιασε, ίσως ήταν που μου το ζήτησε και ο ίδιος, μπορεί και επειδή αυτές που τώρα παρακάλαγαν για μια φωτό, πριν δεν μου διναν καμία σημασία, άρχισα και εγώ με την επαγγελματική αναλογική μου να τραβάω πλήθος φωτογραφιών, με φλάς δίχως το φίλμ.
Τους έβλεπα αυτούς που με αρνούνταν να μου γλυκοχαμογελούν, κάποιες να με κοιτούν με νάζι, κάποιες σαν στήλες άλατος, κάποιες με λίγο φόβο. Λύθηκε το χέρι μου, σκόρπιζα ευτυχία, λύθηκε και ο πρόεδρος μου απεύθυνε τον λόγο, τι κάνω από σπουδές, από πού είμαι, σαν έμαθε ότι ήμουν από τα μέρη του, με έπιασε από τον ώμο.
Του πα για την κουμπαριά, την κοντινή τη σχέση, κάτι ότι ήταν ο πνευματικός παππούς μου, απέκρυψα για τη χάρη και τη λήμνο, μου ζήτησε να δεί το βαφτιστήρι του, τη μάνα μου και κάτι έγινε. Ήταν να λυθεί η όποια παρεξήγηση και μια επιθυμία της μητρός μου θα χε ευτυχή κατάληξη.
Είπα να πάρω τοτε για με, σωστές φωτογραφίες, μα πως μπορούσα εμπρός όλων να βάλω φίλμ στην άδεια μηχανή, έκανα τον χαζό και έχασα μια τέτοια ευκαιρία.
Ο κορακί φουσκωτός βλάξ, με πήρε είδηση και έτρεξε να παρεμβληθεί στον πρόεδρο μην ήταν να τονε φέρω σε δύσκολη θέση.
Ο πρόεδρος τον συγκράτησε με μια ματιά και του δεσε τα χέρια, βρήκα και ο θρασύδειλος καιρό να του την επιστρέψω.
Είπα στον πρόεδρο πως άφηκα τα φίλμ στο αυτοκίνητο γιατί κάποιος μπούφος του με σταμάτησε γιατί δεν ήμουν κατάλληλα όπως του ταίριαζε πως ήμουν ντυμένος, ενδυματολογικά, στο μάτι του έμπειρου ειδικού και μάλιστα ετόνισα πως αντίς για αγκράφα φόραγε κάτι που έμοιαζε με πόρπη, με πορπέλα, τον κοίταξε ο πάρεδρος, τον κοίταξαν και οι άλλοι, όλοι του εγέλασαν και αυτός έκλεισε το σταυρωτό σακάκι και έκανε το τουμπεκί χολωμένος.
Τρείς του πιτσιρίκου και δύο δικές μου, ισοφάρισα.
Στο έβγα, είχα παρέα όλη τη χορωδία για τα κακά ξεμπερδέματα. Δεν μπορούσε τίποτα να κάνει, είχα το λαό με το μέρος μου. Εκείνος μόνο τον μπάτσο ήξευρε, που με έγραψε γιατί είχα αφήσει στο πεζοδρόμιο το μηχανάκι. Μόνο εμένα, ανάμεσα στα τόσα
Κακούργα κοινωνία.