Θες να σου πω ένα αστείο; Μαζί και πάντα

-Θες να παίξουμε με αίματα;

-Εεε, ναι, ξέρω εγώ; Θα πονέσω;

-Πολύ

-Όσο κι εσύ;

-Το ελπίζω

-Καλά, σύμφωνοι

-Ωραία, θα παίξουμε τα δύο φ

-2φ;

-Φίλα με και φύγε

-Και πως παίζεται;

-Όπως το ακούς

-Και που είναι το παιχνίδι; Πότε λήγει; Και ποιος νικάει;

-Λήγει στο ποτέ και τότε και οι δύο μας χαμένοι έχουμε νικήσει

-Δηλαδή;

-Δεν ξαναβρισκόμαστε ποτέ, εσύ θα γίνεις κάποια στιγμή καλλιτέχνης ποιητής και εγώ θα είμαι για πάντα με σένα ερωτευμένη

-Και γιατί να μην γυρίσω και να σε παντρευτώ μόλις μεγαλώσουμε και να ζήσουμε μαζί για πάντα;

-Γιατί το μαζί και πάντα ανήκει στην κατηγορία των παραμυθιών κι εγώ σου μιλάω για παιχνίδι

-Ό,τι πείς εσύ που ξέρεις. Αλλά δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Τι νόημα έχει; Γιατί δεν παίζουμε πετροπόλεμο, κρυφτό ή κυνηγητό που έχουν περισσότερη πλάκα;

-Είναι απλό, από την μια, κάνεις ότι σου είπα και μετά παίζεις όλα τα παιχνίδια που είπες, θα με ψάχνεις, όσο δεν με βρίσκεις θα μ’αναζητάς και όταν θα με βρίσκεις θα με πολεμάς και θα φεύγεις μακρυά μου

-Εσύ που το μαθες;

-Το βρήκα σε βιβλία της αδερφής μου της μεγαλης

-Και ο νικητής;

-Μα σου είπα και οι δυό όσο πιο χαμένοι, τόσο πιο κερδισμένοι, γιατί την αγάπη όσο λιγότερο τη γνωράς το πιο πολύ την πεθυμάς και όσο λιγότερο τη δοκιμάζεις τόσο περισσότερο με όσα πεθυμάς τη φορτώνεις

-Γιατί μιλάς για αγάπη;

-Γιατί έτσι λέγεται το παιχνίδι αυτό αλλιώς

-Δεν ξέρω, φοβάμαι

-Έτσι θα πρεπε, γιατί είναι το μόνο παιχνίδι που αρχίζει δίχως να μετράς και λήγει κάπου στον υπερσυντέλικο

-Πιο χαζό παιχνίδι δεν έχω ξανακούσει

-Να σαι σίγουρος οτι θα το παίξεις τουλάχιστον τρείς φορές, γιατί τόσες λένε αντέχει του ανθρώπου ο ψυχισμός, μια για να τον οσφρηστείς, δυό για να τον αισθανθείς και τρείς για να σ’ αποτελειώσει

-Δεν πάμε στην πλατεία για παγωτό;

-Ωραία, έτσι ξεκινάνε όλα